این تغییرات به مرور زمان در شرایطی وارد جامعه می‌شود که حتی فکر جایگزین شدن ماشین به جای درشکه، استفاده از تلفن همراه به جای باجه‌های تلفن و بسیاری از وسایل مدرن امروزی برای نسل‌های پیشین کار خیلی سختی بود.
اگر ساکن شهرک مینودر یا کوثر باشید و یا در ساختمان‌های میلاد یا بانک مسکن و… زندگی کنید، حتما صابون مشکلات آپارتمان‌نشینی به تن تان خورده است؛ مشکلاتی از قبیل اینکه تمام قسمت‌های مشاع یک آپارتمان که همه ساکنان در آن شریک‌هستند، می‌تواند گرفتار سوء‌استفاده برخی ساکنان شود. عده‌ای تمرکزشان را روی پشت‌بام می‌گذارند؛ یعنی آن را جزئی از خانه خود تلقی می‌کنند و همان‌طور که در آشپزخانه واحد خود عمل می‌کنند، روی پشت بام هم کارهای مشابه انجام می‌دهند.
برخی روی پشت‌بام پیاز سرخ می‌کنند، بعضی‌ها هم بادمجان و ماهی، برخی نیز وسایل اضافه‌شان را به پشت‌بام منتقل می‌کنند؛ چون باور دارند اینجا جای هیچ‌کس تنگ نمی‌شود و برای برداشتن وسایل دورریختنی عجله نمی‌کنند؛ اما شهروندان باید به این نکته توجه کنند که مشاعات، میدان مشق نیست که ساکنان هر وقت خواستند رویش رژه بروند و هر کاری را که میل داشتند در آن انجام دهند . تمام این مشکلات از نبود فرهنگ آپارتمان نشینی ناشی می‌شود. اما فرهنگ آپارتمان نشینی چیست؟
فرهنگ آپارتمان‌نشینی در توجه به آداب، قواعد و الزام‌های زندگی در محیط جمعی، یعنی آپارتمان‌نشینی معنا و مفهوم پیدا می‌کند و دوری از آن باعث بالا رفتن مشکلات اجتماعی می‌شود. بخشی از این مشکلات اجتماعی، خود را در اعتراض‌ها و شکایت های گوناگون در کلانتری‌ها و دادسراها نشان می‌دهد. شکایت و دادرسی و آنچه حق قانونی به حساب می‌آید فقط یک روی سکه است و روی دیگر را باید در کاسته شدن از ارزش همسایه و همسایه داری جست وجو کرد؛ همسایه‌ای که در فرهنگ کهن ما برای آن سفارش‌های بی‌شماری شده است. یکی از مزایای ارتباط و دوستی با همسایه ایجاد امنیت و آرامش برای شهروندان در یک شهر توسط خود مردم است. می‌توان ارتباط با همسایه و حقوقی که همسایه بر همسایه دارد، در چارچوب مسائل اخلاقی حل و فصل کرد.
شاید بتوان آپارتمان نشینی را مقیاس کوچکی از یک کشور یا شهر در نظر گرفت که وضع قوانین و مقررات در ایجاد نظم و هماهنگی در آن نقش بسیار مهم و اساسی را ایفا می‌کند. اگر برای اداره شهر یا کشور نیاز به حضور مدیر یا مدیرانی در رأس امور است، اداره آپارتمان نیز نیازمند حضور مدیر یا مدیرانی از داخل خود مجموعه است تا بتوانند قوانین و مقرراتی را برای اداره، کنترل و حتی هماهنگ کردن خانواده‌های ساکن در آپارتمان وضع کنند و به اجرا درآورند.
اگر ساکن شهرک مینودر یا کوثر باشید و یا در ساختمان‌های میلاد یا بانک مسکن و… زندگی کنید، حتما صابون مشکلات آپارتمان‌نشینی به تن تان خورده است؛ مشکلاتی از قبیل اینکه تمام قسمت‌های مشاع یک آپارتمان که همه ساکنان در آن شریک‌هستند، می‌تواند گرفتار سوء‌استفاده برخی ساکنان شود. عده‌ای تمرکزشان را روی پشت‌بام می‌گذارند؛ یعنی آن را جزئی از خانه خود تلقی می‌کنند و همان‌طور که در آشپزخانه واحد خود عمل می‌کنند، روی پشت بام هم کارهای مشابه انجام می‌دهند.
برخی روی پشت‌بام پیاز سرخ می‌کنند، بعضی‌ها هم بادمجان و ماهی، برخی نیز وسایل اضافه‌شان را به پشت‌بام منتقل می‌کنند؛ چون باور دارند اینجا جای هیچ‌کس تنگ نمی‌شود و برای برداشتن وسایل دورریختنی عجله نمی‌کنند؛ اما شهروندان باید به این نکته توجه کنند که مشاعات، میدان مشق نیست که ساکنان هر وقت خواستند رویش رژه بروند و هر کاری را که میل داشتند در آن انجام دهند . تمام این مشکلات از نبود فرهنگ آپارتمان نشینی ناشی می‌شود. اما فرهنگ آپارتمان نشینی چیست؟
فرهنگ آپارتمان‌نشینی در توجه به آداب، قواعد و الزام‌های زندگی در محیط جمعی، یعنی آپارتمان‌نشینی معنا و مفهوم پیدا می‌کند و دوری از آن باعث بالا رفتن مشکلات اجتماعی می‌شود. بخشی از این مشکلات اجتماعی، خود را در اعتراض‌ها و شکایت های گوناگون در کلانتری‌ها و دادسراها نشان می‌دهد. شکایت و دادرسی و آنچه حق قانونی به حساب می‌آید فقط یک روی سکه است و روی دیگر را باید در کاسته شدن از ارزش همسایه و همسایه داری جست وجو کرد؛ همسایه‌ای که در فرهنگ کهن ما برای آن سفارش‌های بی‌شماری شده است. یکی از مزایای ارتباط و دوستی با همسایه ایجاد امنیت و آرامش برای شهروندان در یک شهر توسط خود مردم است. می‌توان ارتباط با همسایه و حقوقی که همسایه بر همسایه دارد، در چارچوب مسائل اخلاقی حل و فصل کرد.
شاید بتوان آپارتمان نشینی را مقیاس کوچکی از یک کشور یا شهر در نظر گرفت که وضع قوانین و مقررات در ایجاد نظم و هماهنگی در آن نقش بسیار مهم و اساسی را ایفا می‌کند. اگر برای اداره شهر یا کشور نیاز به حضور مدیر یا مدیرانی در رأس امور است، اداره آپارتمان نیز نیازمند حضور مدیر یا مدیرانی از داخل خود مجموعه است تا بتوانند قوانین و مقرراتی را برای اداره، کنترل و حتی هماهنگ کردن خانواده‌های ساکن در آپارتمان وضع کنند و به اجرا درآورند.
