تخریب به جای گفتمان!

 تخریب همیشه از سوی کسانی مورد استفاده قرار می گیرد که به این نتیجه رسیده اند، گفتمان رقیب واجد عناصری است که در تطابق کامل با نیاز جامعه است و اگر فضا برای آن تنگ و نامساعد نشود، می تواند طیف ها ی وسیعی از مردم را به حمایت از چنین گفتمانی سوق دهد. در جریان تخریب، تمرکز بیشتر بر آن نقاطی است که به دلیل عدم وجود فضای شفاف یا فقدان جریان صحیح اطلاع رسانی براحتی می توان آن را تحریف کرد و درونمایه های آن را وارونه نشان داد. تخریب مختص آن نوع از جوامع سیاسی است که مخاطبان تریبون ها، افراد نابالغی فرض شده اند که قدرت تشخیص سره از ناسره را ندارند و به مدد مشوق های مادی، استفاده از عنصر تکرار و به مدد زنجیره ای از رسانه های همسو می توان آنان را فریفت. چنین نگاهی البته تاسف برانگیز است و متاسفانه در کوتاه مدت نیز می تواند موثر باشد زیرا هرچه باشد، امکانات، توان مالی و عزم جدی عاملین آن، مساله کم اهمیتی نیست و دوره های مختلفی از حیات سیاسی که در چند سال اخیر تجربه کرده ایم نیز عرصه بروز چنین رویکردهایی بوده است. در سال های اخیر و در جریان اصلاحات، عده بسیاری آماج حملات تخریبی، هجمه ها و ادعاهای بی پایه ای بوده اند که رقیب برای پنهان کردن بی تدبیری ها، اشتباهات فاحش و برخی پرونده های غیر قابل دفاع خود در حوزه های مالی یا سیاسی تدارک دیده است و به مدد در اختیار داشتن تریبون های متعدد هر روز بیش از گذشته آن را تشدید می کند. در این روند غیر اخلاقی، باورهای دینی مردم و ارزشها و هنجارهای جامعه بیش از هرچیزی دستمایه اهداف سیاسی شده و کوشش شده است تا هر شخص یا گروهی که توانمندی لازم برای ورود به عرصه و مشارکت در قدرت را دارد، با برچسب هایی از میدان خارج شود، نتیجه این بی اخلاقی ها به افزایش هزینه های مادی و معنوی فعالین سیاسی غیر اصولگرا منجر شده است که اگرچه از نگاهی ساده انگاره برای این دسته یک موفقیت محسوب می شود اما یکی از دلایل اپیدمی فساد و رسوایی های اقتصادی که اخبار آن به تیتر ثابت رسانه ها تبدیل شده است همین فضای حذف و تخریب است که امکان عمل و نظارت دیگران بخصوص منتقدان را از بین برده و فضایی ساکت و امن را برای همان هایی که موتور تخریب با منبع سوخت آنان تغذیه می شود، فراهم کرده است. تخریب و نگاه حذفی به جز این موارد، در بلندمدت نیز قضاوت افکار عمومی را به همراه دارد و اثربخشی این تلاش ها را که برای تخریب و منزوی کردن رقیب به کار گرفته شده از بین می برد. با این همه اما این روش اکنون با عناوینی جدید به بخش ثابتی از « رفتار سیاسی» طیف تندروی مدعی اصولگرایی تبدیل شده است و بعید است جریانی که با این همه ادعا حتی تحمل دیدن چهره رقیب را ندارد به این زودی ها به تبعات هنگفت این رفتار پی ببرد.
تخریب؛ گاه به خشونت فیزیکی نیز کشیده می شود که نمونه تاسف بار آن در حادثه اخیر شیراز و در حمله به علی مطهری خود را به شکل زننده ای نشان داد و ثابت کرد چنانچه اراده لازم برای برخورد قانونی با آن شکل نگیرد می تواند به هرج و مرج و نا امنی دامن بزند.