استاد شجریان را عنصری فرا زمانی می دانم

 چه شد که جلای قزوین کردید و پایتخت نشین شدید؟
معتقدم همواره نبودن آدم در زادگاه خودش موجب برانگیختن سوال و دامن زدن به شایعاتی می شود، اما در مورد عزیمت به پایتخت، توجه به کلام رسول گرامی اسلام (ص) که فرمودند؛ «علیکم بسواد الاعظم»، طبیعتا برای پیشرفت بیشتر رفتن به پایتخت سزاوارتر بود.
  شعر شما علیه استاد شجریان، همواره نه فقط بحث انگیز که جدال آفرین بوده است. اصلا چه شد که چنین شد؟
اولا لازم است بگویم که نقطه انتقاد من نسبت به استاد شجریان، بر مدار تخصص ایشان در موسیقی نبود که در مورد هنر استاد شجریان و عظمت هنری او، توصیف چون منی یادآور این شعر مولاناست که فرمود؛ «مادح خورشید مداح خود است». ثانیا، در جامعه مدنی همانگونه که استاد می تواند در شبکه بی بی سی، منکر گذشته خود بشود، طبعا دیگران هم می توانند او را نقد کنند. نه استاد شجریان مورد ملامت قرار می گیرد و نه منتقد او. آنچه اتفاق افتاد تنها بر این مدار بود که احساس کردم ایشان ملعبه دست خبرنگار بی بی سی شده است. من استاد شجریان را عنصری فرا زمانی می دانم. او نه تنها به امروز که به قرن ها تعلق دارد. البته ایشان هم پاسخ انتقاد منظوم بنده را دادند، اما بسیاری از هوادار نمایان ایشان، پاسخ را به فحش و ناسزا موکول کردند و ما در این مدت، برخورد و سخنی منطقی از هواداران ایشان ندیدیم و نشنیدیم که این موضوع مظلومیت موسیقی سنتی، خصوصا استاد بزرگ شجریان را متذکر می شود.
– مردم، عاملی را به شعر و خوشنویسی می شناسند، اما علاوه بر این دو هنر، مجموعه دار آثار نفیس هم هستید. این کار، صرفا یک ذوق است یا ضرورتی برای کارهای هنری؟
در این مورد باید عرض کنم پاسداری از میراث فرهنگی هر کشوری، تنها توسط دولت و دولتمردان میسر نیست. در همه اعصار، یک عده ای از اهل ذوق دامن دامن همت بالا زده اند و میراث کهن را گردآوری کرده اند، چندانکه در کشورهای اروپایی داشتن یک اثر از رامبراند یا پیکاسو، موجب افتخار فامیلی بزرگ می شود. اجداد من مجموعه دار بودند و شاید به صورت ژنتیک من هم به سوی رهنمون شدم. چندی پیش در حرم مولا علی علیه السلام تصمیم گرفتم که آثاری که در طول ۳۵ سال گردآوری کرده بودم را به موزه حضرت معصومه (ع) اهدا کنم که توفیق یار شد و چنین کردم. حاصل آن حُسن اتفاق، مجموعه ارزشمند «تحفه نفیس» است که از آنچه اهدا شد، منتشر شده است. البته سزاوارتر آن است مجموعه داران عزیز قزوینی که کم هم نیستند برگ عیشی به معاد و برزخ خویش بفرستند.
 و حرف آخر امیر عاملی!
الهی چنان کن سرانجام کار، تو خوشنود باشی و ما رستگار