سرآمدهای خوشنویسی ایران قزوینی هستند

 تا روزی که با او در تحریریه نشریه به گفت‌وگو نشستیم، نمی‌دانستم این خوشنویس ۳۸ ساله، که پیشینه کاری درخشانی در این عرصه هنری دارد، فرزند زنده یاد پهلوان شعبان بابا اولادی است. پهلوانی که نخستین بار از زبان فرزندش، به علاقه هنری‌اش نیز پی بردیم؛

 از خودتان بگویید و اینکه چه شد که خوشنویس شدید؟
آغاز و آشنایی من با هنر، از طریق پدر بود. پدرم علاوه‌بر‌آنکه در زمینه ورزشی فعالیت حرفه‌ای داشتند، می‌توان گفت که یک نقاش نیز بودند و همزمان کارهای خوشنویسی را انجام می‌دادند. بعد از فوت ایشان، نزدیک به پنج جلد دفتر ۱۰۰ برگ از دست نوشته‌های پدر با قلم پیدا کردم. مشوق اصلی ورود من به هنر هم پدر بودند و از سال ۶۹، خوشنویسی را با استاد پیله‌چی شروع کردم، اما مدتی در این امر وقفه افتاد و مجددا از سال ۷۵، زمانی که خدمت سربازی بودم با استاد سید حیدر موسوی آشنا شدم و خط خودکاری‌ام نزد ایشان تکمیل شد و با راهنمایی ایشان، تمرینات خوشنویسی‌ام را پی گرفتم.
سال ۸۳ موفق به اخذ درجه ممتاز از انجمن خوشنویسان ایران شدم و سال ۸۵ برای ادامه تحصیلات به ارمنستان رفتم و همزمان در رایزنی فرهنگی ایران در آن کشور فعالیت می‌کردم و آموزش خوشنویسی را در آنجا برقرار کردم. پس از بازگشت هم در سال ۹۱ درجه فوق ممتاز را نیز از انجمن گرفتم و در‌حال‌حاضر هم مشغول تدریس در انجمن خوشنویسان هستم و از شهریور سال گذشته مسوولیت انجمن در ارمنستان به من واگذار شده‌است.
 شما علاوه بر کار خوشنویسی، کار پژوهشی هم در این زمینه داشتید؟
من علاوه بر خوشنویسی و تدریس آن، در زمینه پژوهش خوشنویسی هم کار کرده‌ام و سه مقاله تخصصی در این زمینه دارم که در سایت انجمن خوشنویسان منتشر شده‌است، و با جرات می‌توانم بگویم که برای اولین بار در ایران، زاویه ۸۲ با دیده و نگرش هندسی در خط کشی چلیپا را ابداع کردم که این مقاله نیز در سایت انجمن قرار داده ‌شده‌است.
 برخی معتقدند که نقاشی خط، خوشنویسی نیست و صرفا نقاشی است، نظر شما در این مورد، با توجه به اینکه نقاشی خط هم کار می‌کنید، چیست؟
یک مقدار در خیلی از مسایل، تک بعدی نگاه می‌کنیم. معتقدم هنر بی‌انتهاست و تنها در قالب‌های خاصی نمی‌گنجد. نقاشی خط هم اینگونه است و هنرمندانی که در این زمینه کار می‌کنند، افرادی هستند که سالیان زیادی مرارت کشیده‌اند و در نستعلیق‌نویسی به تعالی رسیده‌اند و در زمینه نقاشی هم به همین صورت. با توجه به علم مدرن امروز که هنر دارد به سمت گرافیک می‌رود، نقاشی خط یکی از وسیله‌هایی است که می‌تواند هنر خوشنویسی ایران را به دنیا معرفی کند.
 منتقدان می‌گویند اگر تنوع و تکثر خوشنویسان ایرانی در سه قرن اخیر، گرایش‌ها و سبک‌های خوشنویسی در نقاط مختلف کشور مورد بررسی قرار بگیرد، شهرهای دیگر از جمله اصفهان و تبریز، اولویت بیشتری نسبت به قزوین دارند تا به‌عنوان پایتخت خوشنویسی خوانده شوند.
پایتخت بودن یک رزومه و پیشینه لازم دارد و تنها داشتن چند خوشنویس در یک منطقه کافی نیست. با آنچه که تاریخچه هنر خوشنویسی ارائه می‌دهد، می‌بینیم که در دوره‌های مختلف به‌خصوص در دوره صفویه که اوج و بلوغ هنر نگارگری و خوشنویسی است و در دوره قاجاریه، سرآمدهای خوشنویسی در قزوین بودند. به طور نمونه، سرآمد خط نستعلیق، میرعماد حسنی قزوینی است، ما درویش عبدالمجید طالقانی را به‌عنوان سرآمد خط شکسته داریم. و به نوعی نیز می‌توان گفت که در گرایش نقاشی خط، ملک محمد قزوینی را داریم.
 بر همین اساس، قله‌های رفیع این هنر در قزوین بودند. نمونه بارز آن هم در دوره معاصر، استاد امیرخانی هستند. درست است که در اصفهان، میرزا غلامرضا اصفهانی از سرآمدهای خوشنویسی ایران هستند، اما تنها داشتن استاد غلامرضا کافی نیست تا یک شهر به نام پایتخت خوشنویسی نامیده شود.
 به نظر می رسد یکی از موانع جدی در توسعه خوشنویسی در ایران، با وجود همه پیشرفت‌ها در این زمینه، عدم آموزش آکادمیک این هنر همانند سایر هنرهاست.
مساله درستی است. خوشنویسی، نه فقط آکادمیک نبوده که تاکنون تدریس علمی هم نشده‌است، اما آنگونه که مطلع هستم چند سالی است که ایجاد رشته خوشنویسی در دانشگاه‌های کشور به تصویب رسیده و مدتی است در چهار استان از جمله قزوین دایر می‌باشد، اما متاسفانه به‌دلیل عدم استقبال در قزوین، دانشجویان این رشته به حد نصاب نرسیده و کلاس‌های آن برگزار نشده‌است، ولی ظاهرا قرار است دانشگاه بین‌المللی برای ترم بعد در این رشته دانشجو بپذیرد.
 برنامه‌های آینده‌تان چیست؟ قصد دارید کار آموزش خوشنویسی را دنبال کنید، یا قصد ایجاد نوع‌آوری تازه در زمینه خط یا نقاشی خط را دارید، یا کارهای پژوهشی در اولویت برنامه‌های شماست؟
– اینکه بخواهم صرفا تک بعدی در زمینه هنر نگاه کنم و صرفا به آموزش بپردازم، در واقع به انتها خواهم رسید. فکر می‌کنم آموزش در کنار تولید و این دو در کنار پژوهش و تحقیق می‌تواند کامل‌کننده یک شخصیت هنری باشد. تصمیمی که  من دارم ادامه دادن کار آموزش و همزمان دنبال کردن کارهای تحقیقی و اشاعه هنر خوشنویسی در خارج از کشور در قالب برپایی نمایشگاه و برگزاری کلاس‌های آموزشی است.