سام چگینی، گرافیست و فیلمساز قزوینی که به‌تازگی نماهنگ انیمیشن «پلیس‌ها نمی‌دانند» را با تهیه‌کنندگی کریس پورتر و با مضمون اعتراض به جنایت‌ها و خشونت پلیس آمریکا در برابر سیاه‌پوستان ساخته است، از جمله جوانان مستعد و کوشا در حوزه پویانمایی است که با درب‌های بسته بسیاری از سوی ارگان‌ها و نهادهای فرهنگی -هنری استان قزوین رو به رو شده است، اما هرگز مایوس نگردیده و با امکانات اندک خود و جمع‌آوری تیمی از هنرجویان و دانشجویان رشته‌های طراحی، نقاشی و گرافیک آثاری ارزشمند تهیه و تولید کرده است. اما سام و جوانان دیگر فعال در این حوزه تا چه زمانی می‌توانند در مقابل درب‌های بسته ایستادگی کنند و از عشق به این عرصه سخن بگویند!؟
سام ۲۵ ساله که تاکنون موفق به کسب جوایز متعدد ملی و بین‌المللی از جشنواره‌هایی چون: ومتاون تگزاس، فیلم کانادا، پرسبوک آرت و.. شده است در گپ و گفتی با فروردین امروز، حرف‌ها و دغدغه‌هایش را بیان کرد.
انیمیشن یا پویانمایی در نگاه سام چه تعریفی دارد؟
انیمیشن برای من ابزاری است برای بیان یک حس درونی و به تعبیری جان بخشیدن به آن بخش از وجودت که در درون تو پنهان است و باید آن را از اعماق وجود خود بیرون کشید و به آن زندگی داد.
علاقه‌مندیت به پویانمایی از کجا شروع شد؟
از زمانی که به یاد دارم به هنرهای تجسمی و فیلم‌سازی علاقه‌مند بودم و چون در خانواده‌ای بزرگ شدم که هنردوست و هنرمند بودند از همان دوران کودکی با فضای هنری آشنا شدم و فیلم‌سازی، نقاشی و هنرهای تجسمی در زندگی من حضوری جدی داشت.
چه طور شد تصیم گرفتی به صورت حرفه‌ای انیمیشن را ادامه بدی؟
به واسطه اتفاقی ساده، فراخوان جشنواره‌ای به دستم رسید و تصمیم گرفتم که درآن شرکت کنم. اما به دلیل نبود امکانات و سرمایه کافی مجبور شدم با حداقل‌های موجود این کار را انجام دهم؛ بنابراین با استفاده از یک گوشی موبایل ساده از تصاویری که نقاشی کرده بودم، عکس گرفتم و با همین امکانات موجود و دم دستی، کاری را که می‌خواستم انجام دادم و در نهایت خلق این اثر باعث شد تا اولین سفارش انیمیشنم رو از یک خواننده هلندی به اسم لینده نایلند دریافت کنم.
تحصیل در هنرستان و دانشگاه به چه میزان به بالا رفتن توانایی افراد در این مسیر کمک می کند؟
بدون تردید حضور در دانشگاه ارزش بسیاری دارد، البته به شرط آنکه حس جستجوگری و علاقه را در خودت بیدار کنی. اما وقتی در درونت این خودجوشی، خلاقیت و علاقه نباشد هیچ دانشگاهی نمی تواند بر توانایی، دانش و علاقه شما تاثیر داشته باشد. من دیپلم گرافیک دارم و هنوز به دانشگاه نرفته‌ام. اما دانشجویان بسیاری با من تماس می‌گیرند تا تکلیف کلاسی آن‌ها را انجام دهم و این امر به خوبی نشان می‌دهد که ما از روی اجبار این رشته را انتخاب کرده‌ایم و این مسئله می تواند زندگی یک انسان را تحت شعاع قرار دهد.
فقدان نگاه تخصصی و حرفه‌ای به صنعت انیمیشن در کشور از چه چیزی نشات می‌گیرد؟
بی شک می‌توان ریشه اصلی آن را در نوع نگاه به هنر در کشورمان پیدا کرد و در این میان صنعت انیمیشن هم مقوله جدایی از این اصل نیست. اول باید پذیرفت که انیمیشن یک حرفه است و بعد کارایی آن و اینکه می‌خواهیم به کجا برسیم را ترسیم کرد. امروز ایجاد بستری برای آموزش این رشته به علاقه‌مندان خواسته‌ای بدیهی است. چرا در حال حاضر استان قزوین دارای یک مرکز تخصصی انیمیشن نیست که علاقه‌مندان این رشته مجبور به سفر و درنهایت مهاجرت به تهران نشوند؟ و یا اینکه چرا بعد از سال‌ها تنها رشته هنری در هنرستان‌های قزوین گرافیک است و سوالات بسیار دیگری که باید آسیب‌شناسی و ریشه‌یابی شود.
حمایت مسوولان و متولیان فرهنگی و هنری استان قزوین از فعالان این عرصه چگونه است؟
حمایت مسوولان استان نیز در راستای حمایت از این هنر در فضای کشور است. باید بودجه‌ای به این فضا اختصاص داده شود و این حوزه به صورت مستقل آغاز به فعالیت کند.همانطور که پیشتر اشاره کردم مقوله آموزش از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است. اگر با حمایت مسوولان محترم و متولیان هنر در کشور، فضایی مختص انیمیشن و با حضور افراد متخصص و توانمند ایجاد شود می‌توان امیدوار بود که در آینده نزدیک فضای انیمیشن، هم از نظر آموزشی و هم تولیدی در کشور متحول شود.
به عنوان سوال پایانی، تجربه همکاری با یک تهیه‌کننده خارجی در انیمیشن نماهنگ «پلیس‌ها نمی‌دانند» را چگونه ارزیابی می‌کنی؟
ساخت نماهنگ انیمیشن «پلیس‌ها نمی‌دانند» برای شخصی مثل لنی هنری تجربه‌ای فراموش‌نشدنی بود. همکاری با تهیه‌کننده بزرگی چون کریس پورتر که نیمی از آهنگ‌های مورد علاقه دوران کودکی من را تهیه کرده است برایم خیلی لذت‌بخش بود و این افتخار است که توانسته‌ایم در داخل کشور، با استودیو بزرگی چون «یونیورسال» اثری مشترک تولید کنیم. البته زمانی که متوجه شدم این ترانه در حمایت از سیاه‌پوستان بی‌گناهی است که به دست پلیس آمریکا ناجوانمردانه کشته شده‌اند انگیزه‌ام برای ساخت ویدئو دوچندان شد.
بدون تردید حوزه فیلم‌سازی و انیمیشن مستقل ایران به پیگیری و حمایت بیشتری نیاز دارد چراکه مطمئناً اگر حمایت‌های لازم در این بخش‌ها صورت گیرد در آینده شاهد همکاری‌ها و تولیدات بیشتری در سطحی بین‌المللی خواهیم بود.
