گفت و گوی فروردین امروز را با او می خوانید؛
آقای آشناگر! ورود شما به استان تقریباً با اعتراضات مردم قزوین در دی ماه سال گذشته همزمان بود و به نظر می‌رسد همین موضوع باعث شد تا دقت شما به شرایط سیاسی و اجتماعی استان دوچندان شود. از آن زمان تا امروز ارزیابی تان از اوضاع سیاسی قزوین چطور بوده‌است؟
بله؛ من تقریباً از دی ماه و بحبوحه اعتراضات به این سمت منصوب شدم. در آن روزها قزوین و تاکستان، شهرهایی بودند که ما در آن بیشتر شاهد اعتراض مردم بودیم.
زمینه این اعتراضات در واکنش به وضعیت اقتصادی در مشهد کلید خورد، اما بلافاصله به بستری برای سوءاستفاده دیگران تبدیل شد. در قزوین هم محور اعتراضات، نگرانی و دغدغه های مردم بود، اما با ورود برخی ها، جریان به پرخاشگری کشیده شد. البته آن چه ما در شهر قزوین دیدیم، نشانی از خشونت و شعارهای ساختار شکنانه نداشت اما در تاکستان سوءاستفاده از اوضاع خساراتی به برخی مراکز وارد کرد. با این حال هم به خاطر بلوغ سیاسی و همراهی مردم و هم سعه صدر و هماهنگی مسئولان، این موضوع با کمترین آسیب کنترل شد.
بعد از آن هم علی رغم فراخوان ها و اصرار برای دعوت مردم، همراهی صورت نگرفت. بارها گفته ام که قزوین جزو استان هایی است که نرخ مشارکت بالایی دارد. علت این مشارکت هم وجود شخصیت های برجسته سیاسی است که از گذشته در تحولات ملی نقش داشته اند. همچنین تشکل های سیاسی استان ریشه قدیمی دارند که همین امر به رشد سیاسی کمک می کند.
به مشارکت بالای سیاسی در استان اشاره کردید، ولی باید بپذیریم به دلیل مشکلات معیشتی و اجتماعی، سطح امیدواری میان مردم پایین آمده و بعید نیست این کاهش امید در مشارکت در انتخابات نمود پیدا کند. چرا این اتفاق رخ داده است؟
مشارکت سیاسی دقیقاً به این معناست که مردم می خواهند اثر گذار باشند. پمپاژ یأس و ناامیدی به جامعه از طریق چند دسته عوامل بیرونی و درونی صورت می گیرد. از آفت های رقابت های سیاسی، تعهد نانوشته رقبای سیاسی برای تخریب دولت منتخب است که ظاهراً تبدیل به یک اصل شده‌است. رقبای دولت دوازدهم از همان ابتدا اعلام کردند که دنبال تشکیل دولت در سایه هستند. اگر احزاب فعال بودند و دولت در سایه تشکیل می دادند؛ منصفانه نقد می کردند و برای حل مشکلات برنامه می دادند، بسیار خوب بود؛ اما اگر دولت سایه برای تخریب و کاهش کارایی دولت مستقر باشد، منجر به ناامیدی مردم می شود. من قسمتی از ناامیدی مردم را به رقبای سیاسی دولت مربوط می دانم؛ چون از ابتدا می خواستند بگویند این دولت ناکارآمد است و نمی تواند به وعده‌های خود عمل کند. در صورتی که
وعده های دولت تدبیر و امید آرمانی هم نبود و بر اساس ظرفیت قانون اساسی طراحی شده بودند. از سوی دیگر دولت دوازدهم با انتخاب ترامپ و اصرار او برای تحریم و تغییر و ناکارآمدی نظام، همزمان شد. آن ها هم رویکرد اصلی شان ناکارآمد جلوه دادن نظام و دولت بود. خروج ترامپ از برجام و تأثیرات اقتصادی آن منجر به کاهش امید شد.
در این شرایط دولت محلی چه برنامه ای برای برگرداندن امید به لایه های اجتماعی استان دارد؟
تقویت و زنده کردن امید به خود ما بستگی دارد. فشار بیرونی بیشتر یک عملیات روانی است که اصرار دارد جریان سازی و اختلاف افکنی کند و با ایجاد شکاف های قومی، زبانی و مذهبی و فشارهای اقتصادی مردم را تحت تاثیر قرار دهد. آن ها حتی عناصری را هم سازماندهی می کنند. برای مقابله با این موضوع به برنامه ریزی نیاز داریم، نه تنها از طرف دولت؛ بلکه همه نهادها! گرانی، فقر، اختلاف طبقاتی، فساد و آسیب های اجتماعی مردم را ناراحت کرده و هر چقدر به حل این ها کمک کنیم، امید تقویت می شود. رهبر انقلاب طی سخنرانی های اخیر دائماً تاکید می کنند که دولت در محوریت باشد و از دولت تصویری مقتدر، توانمند و پر تلاش نشان داده شود. در سطح استان هم ما باید به سمت استفاده از نیروهای توانمند برای توسعه حرکت کنیم. جوانگرایی و تقویت شایسته سالاری و حرکت به سمتی که مردم احساس کنند که چه جوان، چه بانو و چه افراد با تجربه، براساس لیاقت انتخاب شده اند، اعتماد و امید مردم را بالا می برد؛ اما اگر تبار قومی و سیاسی و چسبندگی به افراد خاص ملاک انتخاب باشد، حتماً مردم مایوس می شوند. موضوع دیگر برای افزایش امیدواری، لزوم ورود حاکمیت برای مبارزه با فساد و برخورد قضایی با مرتکبین است. مردم باید مطمئن باشند که نظام با مفسدان برخورد می‌کند.
در مسئله فساد رسانه ها می توانند تأثیرگذار باشند؛ اما موانعی بر سر راهشان است…
یکی از راهکارهای برخورد با فساد، تعمیم نظارت به همه لایه های تصمیم گیری و فعال سازی دستگاه های نظارتی از جمله رسانه‌هاست. ما باید باور داشته‌باشیم رسانه ها و خبرنگاران می توانند کار یک دستگاه نظارتی را انجام دهند. به شرط آن که خبرنگار برای نوشتن جسارت و استقلال مالی داشته‌باشد تا مجبور نشود به افراد و لابی‌های قدرت بچسبد. دولت باید به طور جدی از رسانه‌ها، مطبوعات و خبرنگاران حمایت کند تا بتوانند به طور مستقل فعالیت کنند و از تعقیب و برخورد نترسند. نباید این طور قلمداد شود که یک مدیر در برج عاج نشسته، بلکه مدیران باید خود را در اتاقی شیشه ای ببینند که تصمیماتش در معرض دید مردم است.
همان طور که اشاره کردید؛ احزاب می توانند دولت را نقد کنند و راهکار بدهند. اما شرایط کلی کشور اجازه فعالیت قدرتمند و رسمی به احزاب نمی دهد. در این شرایط احزاب استان چگونه می توانند مشارکت داشته باشند؟
اگر احزاب تقویت شوند، روش های اعتراضی کنونی کمتر می شوند؛چراکه احزاب رسمی و شناسنامه‌دار، مطالبه گر می شوند. گذشته از فضای کلی کشور، ما در استان به ارتباط گسترده با احزاب اصرار داریم. احزاب ما از نظر کمّی قابل قبولند اما آفت آن ها فعالیت موسمی، آن هم در ایام انتخابات است که با آمدن و رفتن دولت ها رشد و افول دارد. به اعتقاد من احزاب باید تعیین کننده باشند. ما در استان ناگزیریم با این احزاب ارتباط تنگاتنگ داشته باشیم. تاکیدمان بر
راه اندازی خانه احزاب در همین راستا بوده است. برای تقویت احزاب به کمک خود آن ها هم نیاز است. آموزش و عضوگیری مستمر و حضور احزاب در همه عرصه ها و نه فقط در عزل و
نصب ها، مهم است.
آمار افسردگی در استان نگران کننده است و مردم به نشاط نیاز دارند، در حالی که پیش تر شاهد نگاه به برخی برنامه ها از جمله کنسرت ها، تجمعات مردمی و … بوده ایم. نگاه شما به این مقوله چیست؟
من هم معتقدم جامعه ما به شدت به نشاط نیاز دارد. اما وقتی نشاط اجتماعی مطرح می شود، برخی اذهان سریع به سوی نوع مبتذل آن می رود. در صورتی که اصلاً این طور نیست و ما نشاط را نقطه مقابل افسردگی می دانیم. هر برنامه ای که بتواند مردم را از افسردگی برهاند و شاد، با انگیزه و امیدوار کند، در فرآیند نشاط اجتماعی قابل تعریف است. این برنامه ها فقط شامل کنسرت و امثال آن نمی شود، بلکه پارامترهای دیگری مثل بهبود اشتغال، رشد اقتصادی، کاهش بیکاری و فقر منجر به ایجاد نشاط می شود. بخشی از آن هم موسیقی است. موسیقی حد و حدود مشخصی دارد. در این مدت ۱۰ ماهه، تا بحال شورای تامین در مورد هیچ کنسرتی ورود نداشته و هیچ کنسرتی را هم لغو نکرده ایم. اعتقاد داریم حساسیت های فرهنگی مردم باید در نظر گرفته شود و تعرضی صورت نگیرد. ما محدودیت فرهنگی در استان نداریم. تنها حساسیت های فرهنگی وجود دارد که همه باید به آن توجه کنیم.
تغییرات مدیریتی استان هیچ گاه نمی توانند رضایت همه طیف ها را برآورده کنند، کما این که هنوز انتظاراتی از سوی طرفداران دولت کنونی، برای تغییر در حوزه های مختلف احساس می شود. آیا تغییراتی در پیش است؟
تغییرات امری طبیعی در دولت هاست و انتخابات با همین هدف صورت می گیرد. در ا ین زمینه ما افرادی را به کار می گیریم که اولاً برنامه های دولت را پذیرفته و دوم این که کارآمد باشند. تغییرات فرمانداران و بخشداران به طور طبیعی و بر اساس ارزیابی ها دنبال می شود. در تغییرات مدیران کل هم وزیر مربوطه افراد مد نظر را با استاندار مطرح می کند و استاندار با توجه به مصالح اظهار نظر می کند. استاندار ما قائل به مشورت و استفاده از نیروهای بومی است ولی اگر کار تخصصی و نیازمند به استفاده از نیروی متخصص از استان دیگر باشد، حتماً از آن ها استفاده خواهد شد. اما در شرایط مساوی اولویت با نیروهای بومی است.
شیما شاهین فر
