خنداندن مردمی که طنز ذاتی دارند، سخت است

اما شک نکنید او همانقدر که بلد است مردم را بخنداند، گریاندشان را هم بلد است. گواه حرفم هم زمانی است که او در نمایش «نامه‌هایی که باد برد» نقش سربازی را بازی کرد که ناخواسته یک نیروی خودی را کشت. آن روز مرتضی یا شاید آن سرباز، درست  به اندازه تمام لحظاتی که مردم را خندانده بود آنها را گریاند. حالا به بهانه سوپر‌استار که در بازار کساد تئاتر، رونق خاصی دارد، به سراغش رفته‌ایم. بهانه‌ای که هم خوشحالمان می‌کند و هم غمگین! خوشحال از این سو، که مردم تئاتر می‌بینند و می‌خندند و غمگین از این سو که به گفته رحمانی، کارهای خوبی از نمایشنامه‌نویسان بزرگ جهان و ایران اجرا شد و مردم ندیدند.

  تخصص شما بیشتر در عرصه طنز است، این کار در شهری که یکی از شهرهای افسرده کشور است؛ سخت نیست؟
سختی کار طنز در قزوین به‌خاطر افسرده‌بودن مردم این شهر نیست، چون این جریان بستگی به شرایط روحی و روانی مردم در این دوره خاص دارد؛ یعنی مشکلاتی که این روزها گریبانگیر مردم است، ریشه این افسردگی است، نه چیز دیگر. خصیصه ذاتی این مردم نیست، ولی طنازی از ویژگی‌های مردم قزوین است و چنین مردمی که خودشان از طنزی ذاتی بهره می‌برند را به سختی می‌شود خنداند.

  از کار جدیدتان نمایش سوپر‌استار که در سینما مهتاب اجرا می‌شود بگویید.
سوپراستار ایده‌ای بود که از طرف حمید‌رضا میرآخور شکل گرفت و در نهایت با همت بچه‌های گروه به اجرا درآمد. ما از همان ابتدا قصد داشتیم یک نمایش کمدی به روی صحنه ببریم که صرفا جنبه سرگرمی دارد و هدف آن ایجاد لحظات شاد و مفرح برای بیننده است. این گونه نمایش سال‌هاست که در کشور ما درحال اجراست و اتفاقا مخاطبان پر و پا قرصی هم دارد، ولی در قزوین اولین‌بار است که این جریان شکل گرفته است. این گروه سال‌هاست که تئاتر را به شکل جدی و آکادمیک دنبال می‌کند و در جشنواره‌های معتبر تئاتری نیز حضور داشته و عناوین مهمی را کسب کرده است.
  امروز به‌سختی می‌شود مردم را سمت سالن‌های سینما و تئاتر کشاند، سوپراستار توانست مخاطبان را با سالن تئاتر آشتی دهد؟
به‌طور‌کلی هنر نمایش در قزوین با فقر مخاطب روبرو است و این موضوع دلایل زیادی دارد؛ نداشتن سالن نمایش در یک مکان مناسب، نبود آثار هنری متناسب با ذائقه مردم و نبود تبلیغات کافی و مناسب. گرچه ما در این نمایش سعی کردیم تمام این نواقص را برطرف کنیم؛ انتخاب مکان مناسب و نمایشی متناسب با سلیقه مردم و تبلیغات مناسب که شکر خدا استقبال چشمگیری نیز در پی داشت.
من به‌عنوان یک بازیگر که بیشتر فعالیت خود را در زمینه کمدی انجام داده و اتفاقا در آثاری حضور داشته که به لحاظ متن از آثار بزرگ ادبیان نمایشی دنیا بهره می‌برد، ولی گویا مردم بیشتر دوست دارند بخندند و شاد باشند تا اینکه دیگر احساساتشان را درگیر کنند. مردم با استقبال از این نمایش درخواست و نیاز خود را از هنر نمایش در این دوره اجتماعی این گونه بیان کردند. البته نمیدانم این باید خوشحال‌کننده باشد یا ناراحت‌کننده، در هر صورت من فکر می‌کنم گروه ما این ژانر از نمایش را هم با رعایت تمام اصول و قواعد علمی آن به روی صحنه برده است.

  چرا کار در سینما به روی صحنه رفت؟ این از بد‌اقبالی تئاتر است یا خوش‌اقبالی سینما؟ شاید هم هیچ‌کدام که دلیلش را شما می‌توانید بگویید؟
ما برای این کار نیاز داشتیم از یک فضای مناسب با امکانات کافی بهره ببریم و نیز فضایی باشد که برد تبلیغاتی نیز داشته باشد و در مکان مناسبی از شهر قرار گرفته باشد و تنها جایی که در این شهر این ویژگی‌ها را داشت سینما مهتاب بود که مسوولین سینما هم همکاری قابل توجهی داشتند، اما به‌طور‌کل ما در قزوین سالن مناسب تئاتر نداریم و این احتمالا از بدبختی هنر تئاتر است!

– حال تئاتر قزوین چطور است؟
حال کدام هنر درحال‌حاضر خوب است که حال تئاتر خوب باشد، به اضافه اینکه تئاتر از همه هنرها بهره می‌برد و قاعدتا درصد خرابی حال آن نسبت به دیگر هنرها هم بیشتر است؛ مخصوصا در قزوین. در مورد این سوال به همین اندازه بسنده می‌کنم که این موضوع می‌تواند خود چندین مصاحبه کامل باشد.

  چرا بازیگران قزوینی کمتر در سینما و تئاتر کشور مطرح شده‌اند؟
درحال‌حاضر دیگر آن آرمان‌گرایی‌ها در بچه‌ها به شکل سابق وجود ندارد، چرا که زندگی و مشکلات آن جدی‌تر از این حرف‌هاست که بخواهی اقداماتی با درجه ریسک بالا انجام بدهی. بچه‌های شهر ما به‌دلیل نزدیکی به تهران و کم‌بودن مسافت از خیلی از جریانات هنری در کشور مطلع هستند و ارتباطات خوبی نیز با خیلی از هنرمندان دارند، اما هیچ سیکل منظم و قانونمندی وجود ندارد که شما بدانی پس از طی‌کردن آن به نقطه‌ای که مد‌نظر داری می‌رسی؛ یعنی با یک دنیا تلاش به چیزی که باید نمی‌رسی و خیلی مواقع بدون تلاش به جایی می‌رسی که فکرش را هم نمی‌کردی. شخص خودم ترجیح دادم گام‌های محکم‌تری برای زندگی بردارم و شاید به‌همین‌دلیل اتفاقی که شما از آن نام می‌برید در مورد من دیرتر رخ بدهد، ولی آن موقع مطمئن‌تر فعالیت می‌کنم، چون پشتوانه مناسبی برای زندگی خودم ایجاد کردم و خیلی از دغدغه‌های این روزهای هنرمندان را نخواهم داشت. به‌هر‌حال من مطمئنم در آینده حضور خوبی را از هنرمندان این شهر در عرصه تئاتر و سینمای کشور شاهد خواهیم بود.

  چه برنامه‌ای برای آینده دارید؟
دوستانی در عرصه تئاتر کشور دارم که فکر می‌کنم کار‌کردن در کنارآنها می‌تواند تاثیر زیادی در مسیر هنری‌ام داشته باشد. در‌حال‌حاضر تمام تلاشم بر این است که شرایط خودم را برای حضور در کنار این دوستان مهیا کنم و امیدوارم بتوانم تجربه‌های متفاوتی داشته باشم.

  و حرف آخرتان
از همه فعالان عرصه تئاتر شهرم که می‌دانم با مشکلات زیادی دست و پنجه نرم می‌کنند، تشکر می‌کنم و برای همه آنها آرزوی موفقیت دارم و همچنین از مسوولین فرهنگی و هنری استان نیز که هنرمندان هیچ اهمیتی برای آنان ندارند نیز تشکر می‌کنم و امیدوارم روز‌به‌روز به مدارج بالاتری برسند!

بیتا دارابی