استقلال سیاسی کشور، شاخصه بقای یک ملت و عامل جلوگیری از نفوذ بیگانگان و حفظ اقتدار منافع ملی است. همانکه میرزا تقی خان امیرکبیر برای دستیابی بدان جان خود را نثار کرد و دکتر محمد مصدق، سالیان طولانی در قلعه خویش در روستای احمدآباد مجبور به تحمل انزوا و تبعید شد. استقلال، یکی از دو شعار محوری انقلاب اسلامی نیز بود و اساسا، همین استقلال خواهی بود که با سخنرانی پر شور امام خمینی در مخالفت با تصویب لایحه کاپیتولاسیون در مجلسین، انقلاب اسلامی را شکل بخشید و زندان و تبعید ۱۴ ساله، خللی در عزم و اراده ایشان در مقابله با رژیم پهلوی وارد نساخت و انقلاب را در ۲۲ بهمن ۵۷ به پیروزی رساند.
از رژیمی که نطفه آغازین آن با طراحی ژنرال ادموند آیرونساید، افسر انگلیسی در توافق با رضا خان میرپنج در مهمانخانه قزوین برای انجام کودتای سوم اسفند ۱۲۹۹ بسته شد و با لبخند رضایت انگلیسی ها، وی به قدرت رسید قطعا نمی توان استقلال سیاسی را انتظار داشت که اگر چنین بود براساس خاطرات عناصر شاخص رژیم پهلوی از اسداله علم گرفته تا سپهبد حسین فردوست، مقدرات و تصمیمات خرد و کلان کشور با تصمیم آمریکایی ها و انگلیسی ها رقم نمی خورد و بیگانگان به ایران چونان مستعمره ای نمی نگریستند.
بزعم نگارنده، شاخص ترین دستاورد انقلاب اسلامی، دستیابی به استقلال سیاسی بود. استقلالی که این امکان را فراهم کرد تا حاکمیت سیاسی، نه توسط کودتا و برآمدن این ایل یا آن قدرت نظامی، که توسط ملت به معنای واقعی در جریان یک رفراندوم سراسری مشخص گردد و فصل تازه ای را در قطع وابستگی های همه جانبه به بیگانان در تاریخ ایران بگشاید. قطعا حفظ این استقلال، بی هزینه نبوده و نیست؛ کما اینکه در طول ۳۶ سال گذشته، ملت ایران هزینه های بسیاری را برای آن پرداخت کرده اند. هزینه هایی که از نخستین روزهای پیروزی انقلاب، با ایجاد بلوا و آشوب در نقاط مختلف کشور، تلاش برای کودتا و تحمیل جنگ ۸ ساله توسط دشمنان آغاز شد و در این سال ها با انواع توطئه ها و تحریم ظالمانه علیه ملت ایران استمرار داشته است.
اینهمه، ناشی از استقلال خواهی ملت بزرگ ایران است و اگر امروز، فرزندان این ملت، با اقتدار پای میز مذاکره می نشینند و دشمنان را در برابر تدبیر و اراده خود ناتوان و متزلزل می سازند نیز، ناشی از باقی ماندن بر همین شعار محوری انقلاب است. انقلابی که تا همیشه مرهون خمینی بزرگ خواهد بود.
از رژیمی که نطفه آغازین آن با طراحی ژنرال ادموند آیرونساید، افسر انگلیسی در توافق با رضا خان میرپنج در مهمانخانه قزوین برای انجام کودتای سوم اسفند ۱۲۹۹ بسته شد و با لبخند رضایت انگلیسی ها، وی به قدرت رسید قطعا نمی توان استقلال سیاسی را انتظار داشت که اگر چنین بود براساس خاطرات عناصر شاخص رژیم پهلوی از اسداله علم گرفته تا سپهبد حسین فردوست، مقدرات و تصمیمات خرد و کلان کشور با تصمیم آمریکایی ها و انگلیسی ها رقم نمی خورد و بیگانگان به ایران چونان مستعمره ای نمی نگریستند.
بزعم نگارنده، شاخص ترین دستاورد انقلاب اسلامی، دستیابی به استقلال سیاسی بود. استقلالی که این امکان را فراهم کرد تا حاکمیت سیاسی، نه توسط کودتا و برآمدن این ایل یا آن قدرت نظامی، که توسط ملت به معنای واقعی در جریان یک رفراندوم سراسری مشخص گردد و فصل تازه ای را در قطع وابستگی های همه جانبه به بیگانان در تاریخ ایران بگشاید. قطعا حفظ این استقلال، بی هزینه نبوده و نیست؛ کما اینکه در طول ۳۶ سال گذشته، ملت ایران هزینه های بسیاری را برای آن پرداخت کرده اند. هزینه هایی که از نخستین روزهای پیروزی انقلاب، با ایجاد بلوا و آشوب در نقاط مختلف کشور، تلاش برای کودتا و تحمیل جنگ ۸ ساله توسط دشمنان آغاز شد و در این سال ها با انواع توطئه ها و تحریم ظالمانه علیه ملت ایران استمرار داشته است.
اینهمه، ناشی از استقلال خواهی ملت بزرگ ایران است و اگر امروز، فرزندان این ملت، با اقتدار پای میز مذاکره می نشینند و دشمنان را در برابر تدبیر و اراده خود ناتوان و متزلزل می سازند نیز، ناشی از باقی ماندن بر همین شعار محوری انقلاب است. انقلابی که تا همیشه مرهون خمینی بزرگ خواهد بود.
محمدحسن سلیمانی