خطر آسیب‌دیدگی در همه ورزش‌ها
این کارشناس ورزشی می‌افزاید: ورزش حرفه‌ای به همان میزان که مفید است، می‌تواند خطرآفرین هم باشد. یک ورزشکار چه در رده‌های آماتور و چه در رده‌های حرفه‌ای همواره با خطرهایی روبه‌رو است. به‌عنوان مثال در فوتبال، هر لحظه امکان آسیب‌دیدگی وجود دارد. در رشته بدنسازی هم، کار با دستگاه‌های بدنسازی می‌تواند آسیب‌های جدی به ورزشکار وارد کند که اگر تجهیزات اولیه پزشکی در سالن موجود باشد، می‌توان این آسب‌دیدگی‌ها را به حداقل رساند.
کاظمی همچنین این سئوال را مطرح می‌کند که اگر ورزشکاری در تمرین‌ها دچار آسیب دیدگی شود، چه کسی پاسخگو است؟ آیا همین بیمه ورزشی برای حمایت از ورزشکاران کافی است؟ چرا ما نباید قبل از وقوع پیشگیری کنیم؟
این کارشناس ورزشی ادامه می‌دهد: البته در مسابقات رسمی، پزشکانی در کنار زمین حضور دارند که در صورت آسیب‌دیدگی بازیکنان به آنها رسیدگی کنند، اما این پزشکان فقط در مسابقات رسمی حضور دارند و مسابقات غیررسمی را پوشش نمی‌دهند.
رضایی خاطرنشان می‌کند: از وظایف هیات پزشکی ورزشی آگاهی کاملی ندارم، اما فکر می‌کنم این هیات موظف است بر باشگاه‌های ورزشی نظارت کند و ببیند که آیا آنها مسائل بهداشتی و پزشکی را رعایت می‌کنند.
نا آگاهی باشگاه‌ها از قوانین
اما حسین باجیوند، مسوول امور باشگاهداری اداره کل تربیت بدنی دراین باره به «فروردین امروز» می‌گوید: آئین‌نامه باشگاهداری، صاحبان باشگاه‌ها را به داشتن جعبه کمک‌های اولیه، کپسول آتش‌نشانی و تجهیزات لازم دیگر موظف کرده است، اما برخی از باشگاه‌ها به علت کمبود آگاهی در این زمینه از این وسایل استفاده نمی‌کنند.
باجیوند می‌افزاید: درمورد باشگاه‌های دولتی هم مدیر مجموعه باید در نامه‌ای به تربیت بدنی، کمبودهای لازم را اعلام کند و تربیت‌بدنی هم آن کمبودها را جبران کند.
وی همچنین ادامه می‌دهد: البته داشتن این وسایل برای باشگاه‌های خصوصی یک امتیاز هم محسوب می‌شود و در رده‌بندی باشگاه‌ها تاثیرگذار است.
حسین باجیوند خاطر نشان می‌کند: علت این که برخی مجموعه‌ها این موارد را رعایت نمی‌کنند به سیاست‌های مدیران آن برمی‌گردد که دید وسیعی ندارند و از توانایی لازم برای باشگاهداری برخوردار نیستند.
اما آنچه که دراین بین بیش ازهرچیز مشخص است، نبود نظارت کافی دستگاه‌های مسئول است؛ مساله‌ای که گاهی به قیمت جان ورزشکاران تمام می‌شود.
