تهمینه دارای مدرک مهندسی عمران و کارشناسی ارشد فیزیولوژی ورزش و تغذیه است. او هم در ورزش حرفه‌ای و هم تحصیل و زندگی یک الگوی مناسب است. آشنایی با این بانوی موفق می‌تواند برای خوانندگان یک سوژه جذاب باشد.
-برای شروع از آشنایی‌ات با این رشته ورزشی بگو؟
تکواندو رشته‌ای بود که سال‌ها در آن کار می‌کردم، بعد از کسب عناوین قهرمانی کشور در رشته‌های تکواندو و کیک‌بوکسینگ؛ وارد رشته پنچاک سیلات شدم و به عضویت تیم ملی درآمدم، در سال۲۰۱۶ در مسابقات جهانی شرکت کردم و بدون مدال برگشتم، دوباره تلاش کردم و بعدها توانستم در بازی‌های آسیایی و برای اولین‌بار در سال۱۳۹۷ اولین و تنها مدال‌آور این رشته باشم و مدال برنز را کسب کنم. این مدال در حالی به‌دست آمد که من روزی ۸ساعت تمرین می‌کردم. در حرف واقعا ساده است ولی در عمل حرفه‌ای‌ها می‌دانند چقدر سخت است.
–الان در چه وضعیتی هستید و خودتان را برای چه مسابقه‌ای آماده می‌کنید؟
این اواخر به خاطر کارمند بودنم در اداره ورزش و جوانان، با شرایط بسیار سختی به مسابقه رفتم و نزدیک به اعزام مسابقات آسیایی با مرخصی ورزشی بنده موافقت نشد و ناچار بودم تا ساعت۳ بعدازظهر اداره باشم؛ از طرفی بخاطر تاسیس باشگاهم مجبور بودم مستقیم از اداره به باشگاه بروم و تا ۹شب هم درگیر تمرین بودم و روی هم رفته ۵ساعت بیشتر نمی‌خوابیدم. این موضوع تداخل زیادی در وعده‌های غذایی و خوابم ایجاد کرد به همین دلیل سیستم ایمنی بدنم بسیار ضعیف شد و افزایش وزن هم پیدا کردم و چون همیشه در کلاس وزنی ۶۵کیلو بازی می‌کردم و رقبا را می‌شناختم، مجبور شدم دو وزن بالاتر از خودم بازی کنم که شرایط را سخت کرد. اما با همه این‌ها مدال خوبی کسب کردم، البته اگر شرایط این‌طور نبود باید با دو مدال طلا برمی‌گشتم اما با یک طلا و یک برنز برگشتم.
در حال حاضر هم یک رویداد قهرمانی جهان در کشور سنگاپور و بعد از آن هم رویداد المپیک داخل سالن به میزبانی تایلند را پیش‌رو داریم.
–در رشته شما بانوان با چه محدودیتی روبه‌رو هستند؟
در رشته ما بانوان محدودیت خاصی ندارند. به دلیل اینکه رشته پنچاک‌سیلات یک رشته اسلامی است و خواستگاهش کشورهای مسلمان مثل اندونزی و سنگاپور است و پوشش اکثر رقبا از ما هم بهتر است؛ البته علی‌رغم اینکه این رشته بسیار سنگین است و همه تکنیک‌های خشن را دارد، ضربه به صورت اخطار است و این یکی از جذابیت‌های این رشته برای بانوان است.
– در حال حاضر مهم‌ترین دغدغه ورزشکار حرفه‌ای مثل شما چیست و اینکه آیا در ورزش حرفه‌ای تفاوتی بین زن و مرد قائل می‌شوند؟
متاسفانه در تمام ورزش‌ها محدودیت‌هایی با نگاه جنسیتی در کشور ما وجود دارد. علی‌رغم اینکه این رشته پوشش متناسب با عرف را داراست ولی بازی‌های بانوان بازپخش ندارد و دیده نمی‌شود و آن‌ها نمی‌توانند هیچ اسپانسری جذب کنند. حتی با اسپانسرهای دولتی هم نمی‌توانند صحبت کنند. شاید ده سال پیش شرکت‌های خصوصی اسپانسر می‌شدند تا در مورد مالیات آن‌ها تخفیفاتی صورت گیرد؛ اما درحال حاضر با حذف این قانون، رغبتی برای این کار وجود ندارد و تنها انگیزه اسپانسرشدن هم تبلیغات است و چون متاسفانه تبلیغات و بیلبوردی هم برای بانوان زده نمی‌شود، طبیعتا در خصوص جذب اسپانسر اتفاق خاصی نمی‌افتد.
در حالی که آقایان اسپانسرهای خیلی خوبی دارند و مدام در مسابقات مختلف شرکت می‌کنند و به‌روز می‌شوند، به شهرت می‌رسند و در نهایت سهمیه‌های مختلفی را برای قرار گرفتن در رویدادهای معتبر به دست می‌آورند.
به طور کلی در ابعاد ورزش قهرمانی ساختار از بالا تا پایین به مردها بیشتر اهمیت می‌دهد، علی‌رغم اینکه در تمامی اعزام‌ها دستاوردهای نسبی زنان در قیاس با مردها بیشتر بوده اما ارزش‌گذاری برای بانوان خیلی کمتر است.
– آیا شرایط برای رشد ورزشکاران حرفه‌ای در شهر سنتی مانند قزوین فراهم است؟
از نظر افکار عمومی شرایط مهیا است. من خودم در یک خانواده سنتی بزرگ شدم اما محدودیتی نداشتم، در سطح شهر هم همین‌طور است. اما در بحث رسیدگی مسئولان به ورزشکاران و یا فضاهای ورزشی، شرایط مناسبی وجود ندارد.
–حریف‌های آسیایی شما چه طور حمایت می‌شوند؟
اصلا با ما قابل قیاس نیستند. هرکدام از رقبای ما از کشورهای دیگر که در مسابقات شرکت می‌کنند، تجهیزات کامل مثل ماساژور‌های قوی یا سطل‌های بزرگ پر از یخ برای کم‌شدن التهاب‌های بدنشان دارند. اگر تیم ما با یک مربی اعزام می‌شود، کشورهای دیگر ۱۲مربی می‌فرستند و دست به دست هم می‌دهند و نمی‌گذارند حق کسی خورده شود. این واقعا برای ما ورزشکاران دردناک است. ورزشکار حرفه‌ای نیازمند حمایت واقعی است که اگر این‌طور بود مطمئنم در راس دنیا قرار می‌گرفتیم.
البته جا دارد از مجموعه انجمن پنچاک سیلات و همه مربیان تشکر کنم که همیشه زحمات زیادی را از نظر مادی و معنوی متقبل می‌شوند تا یک اعزام انجام شود و از شروع تمرینات تیم ملی تا بازگشت از مسابقات فشار زیادی را تحمل می‌کنند، ولی متاسفانه آن‌طور که باید دیده نمی‌شوند.
چه انتظاری از مسئولان دارید؟
در مصوبه هیات‌وزیران جذب استخدامی قهرمان، پاداش، تسهیلات و تحصیلات در دانشگاه‌های دولتی وجود دارد و من از بین این موارد به دنبال اشتغال رفتم. خیلی زحمت کشیدم، پیگیری کردم و در اداره ورزش مشغول به کار شدم.
اما یکی از مباحثی که دغدغه من و خیلی از قهرمانان دیگر می‌باشد، موضوع استخدام است تا ورزشکار بدون هیچ دغدغه‌ای به ورزش حرفه‌ای بپردازد و برای کشورش افتخارآفرینی کند؛ بنابراین نباید حضورش در ارگان دولتی الزامی باشد و باید بتواند مرخصی ورزشی بگیرد اما استان قزوین در این موضوع دیدگاه دیگری دارد؛ درحالی که دوستانم در شهرهای دیگر مشکلی در این زمینه ندارند و مسئولانش توجیه هستند که یک قهرمان نباید حتما در محل کارش حضور داشته باشد بلکه باید مدام تمرین و استراحت کند. من نمی‌توانم هم در محل کارم حضور داشته باشم، هم در حد تیم ملی تمرین کنم و هم خواب و تغذیه مناسب داشته باشم.
