سروش و تمامی کسانی که در شرایطی مشابه هستند گاهی آیینه تمام‌قدی برای صرف فعل خواستن و توانستن می‌شوند.
میترا پیرولی، عضو هیات‌مدیره انجمن حمایت از معلولین ذهنی که سالیان سال از نزدیک با معلولان ذهنی ارتباط داشته، درباره فعالیت‌های این انجمن می‌گوید: «انجمن حمایت از معلولین ذهنی از سال۱۳۸۰ تاسیس شده و از آن زمان توان‌بخشی، حمایت و درمان معلولین را عهده‌دار بوده است. این انجمن با مشارکت‌های مردمی اداره می‌شود و از سال۹۳ کارگاه حمایتی تولیدی معلولین ذهنی مهرافروز ویژه دختران بالای ۱۵سال باهدف توان‌بخشی برای اشتغال‌زایی با این انجمن ادغام شده است و در نمایشگاهی که به مناسبت روز جهانی معلولین برگزار شد دستاوردهای هنری این عزیزان به نمایش گذاشته شد.»
معلولین و ضرورت رفع خلاءهای قانونی
پیرولی ادامه می‌دهد: «درصد معلولیت برخی از این افراد خفیف است و این‌ها افرادی بسیار توانمند هستند که در جامعه بین دوراهی قرار دارند، اما در صورت حمایت و داشتن فرصت‌های برابر می‌توانند بسیار موفق عمل کرده و حتی ازدواج کنند، البته دراین‌مورد خلاهای قانونی و درواقع پیشگیری‌های سخت‌گیرانه‌ای برای جلوگیری از به دنیا آمدن معلولین ذهنی وجود دارد که اگر مرتفع شود بسیاری از مشکلات این قشر نیز حل خواهد شد.»
می‌افزاید: «برخی خلاهای قانونی عبارتند از اجباری شدن آزمایش‌های ژنتیک برای این گروه؛ این درحالیست که در صورت ژنتیکی بودن بیماری می‌توان با اصلاحات و قائل شدن تبصره در قانون، اقداماتی برای پیشگیری از فرزندآوری مانند عقیم‌سازی در این افراد انجام داد تا آنها هم بتوانند زندگی مشترکی را آغاز کنند چراکه سرشار از احساسات‌اند. همچنین اجباری شدن مشاوره‌های خانواده قبل از ازدواج و اجرای قانون "سه درصد اشتغال برای معلولین ذهنی" از دیگر مسائل مهم در این زمینه است.»
مدیرعامل انجمن حمایت از معلولین ذهنی استان نیز دراین‌باره به فروردین امروز می‌گوید: «در این انجمن سعی ما ازابتدا حرکت در مسیری روشن با رویکردی انسانی و عاشقانه بود. تلاش ما بر این بوده تا معلولان کم‌توان ذهنی را با اجتماع پیوند دهیم، مهارت‌های لازم را به آنها بیاموزیم و در چشم‌اندازی که متصور بودیم بتوانیم منبع درآمدی برای آنها بسازیم.»
مهناز حاجی علی‌لو، بابیان این که این افراد پس از طی کردن مراحل آموزشی به سمت درآمدزایی و فعالیت‌های اقتصادی سوق داده می‌شوند، اظهار می‌کند: «پس‌از طی این مراحل افراد تحت‌آموزش می‌توانند استقلال مالی نسبی داشته باشند. امروز مفتخریم که اعلام کنیم به ۸۰درصد از چشم‌انداز خود دست‌یافته‌ایم.»
او مربیان کلاس‌ها را مورداشاره قرار می‌دهد که به گفته‌ی او دوره‌های روانشناسی مخصوص را برای کار با معلولان گذرانده‌اند و می‌دانند که نحوه ارتباط سالم و درست با معلولان چگونه است.
این فعال مدنی همچنین درباره کارگاه‌های انجمن توضیح می‌دهد: «این کارگاه‌ها کاملا جنبه درمانی دارند و شامل کارگاه‌های موسیقی، نقاشی، تئاتر، هنرهای دستی و ورزش است که در آن اعضای کانون به شناخت و درک درستی از اجزای بدن خود می‌رسند. آنها یاد می‌گیرند که چگونه بین اعضای بدنشان تعادل ایجاد کنند. برای آموزش مهارت‌ها هرچقدر که نیاز باشد در مرحله آموزش اولیه باقی می‌مانند؛ چراکه درمان برای ما در اولویت است و نمی‌خواهیم صرفا مراحل به‌طور نمایش طی شود.»
آن‌طور که حاجی علی‌لو می‌گوید وضعیت کانون از ابتدای فعالیت به این شکل نبوده است. او تشریح می‌کند: در سال‌های ابتدایی، فعالیت‌هایمان خیلی ملموس نبود؛ نه برای خانواده‌ها و نه برای خود معلولین؛ اما با تمام سختی‌ها فهمیدیم که هر کاری شدنی است و این افراد می‌توانند روابط اجتماعی خود را بهبود دهند و از بار روانی که بر روی خود و خانواده‌شان است، بکاهند.
دغدغه های انجمن های حامی معلولین
این فعال مدنی می‌افزاید: «انجمن طی این سال‌ها بیشتر جهت‌گیری فرهنگی و اجتماعی را در فعالیت‌های خود دنبال کرده و تلاش‌های فراوانی درزمینه ارتقای سطح آگاهی مردم داشته است تا این نگاه ایجاد شود که معلولین نیز مانند سایر افراد جامعه نیاز به توجه و پیشرفت دارند.»
مدیرعامل انجمن حمایت از معلولین ذهنی استان از مهم‌ترین و پایه‌ای‌ترین خواسته خود و اعضای انجمنش می‌گوید: «متاسفانه دغدغه مکان در تمام این مدت با ما بوده است و ما جای ثابتی نداریم؛ همین تغییر مداوم مکان باعث ریزش اعضا می‌شود و نگرانی بابت سرنوشت کسانی که دیگر نمی‌توانند همراه ما باشند همواره با ماست. ازطرفی مکان‌های انتخابی حتما باید نزدیک به خیابان اصلی باشند تا رفت‌وآمد اعضا راحت‌تر صورت بگیرد و در صورت نیاز بتوانند خودشان مسیر را یاد گرفته و در کلاس‌ها حضور یابند.»
او ادامه می‌دهد: «همچنین ما مشکلاتی داریم که به‌راحتی قابل‌حل است؛ اما برخی مدیران کوتاهی می‌کنند. به‌عنوان‌مثال گاهی برای اداره‌های دولتی برای گرفتن سانس یک سالن نامه ارسال می‌کنیم تا یک روز در هفته کلاس ورزشی برای اعضا داشته باشیم، اما در کمال ناباوری شاهد کارشکنی و بدقولی هستیم که نهایتا هم در صورت موافقت بدترین سانس سالن را اختصاص می‌دهند که این اعمال جای بسی تامل دارد؛ چون درباره افرادی صحبت می‌کنیم که به‌راحتی قادر به بیان خواسته‌ها و نیازهای خود نیستند.»
حاجی علی‌لو بابیان اینکه، محدودیتی برای عضویت در این انجمن وجود ندارد، تاکید می‌کند: «افراد بالای ۱۴سال حتی با ضریب هوشی۵۰ نیز می‌توانند به‌راحتی به عضویت آن در بیایند.»
او نیاز به زندگی شاد را از اساسی‌ترین حقوق معلولین ذهنی می‌داند و خواهان حمایت مسوولین از انجمن حمایت از معلولین ذهنی استان قزوین است.
معلولین ذهنی و جسمی که آمار دقیقی از جمعیت آنها وجود ندارد، نیاز دارند که شاد زندگی کنند و تنها روز مشخصی در تقویم که به نام آن‌هاست بر سر زیان‌ها نباشند؛ چراکه گرد فراموشی و بی‌توجهی بر چهره‌های مظلومشان از هر اتفاقی غم‌انگیزتر است.
میترا پیرولی، عضو هیات‌مدیره انجمن حمایت از معلولین ذهنی که سالیان سال از نزدیک با معلولان ذهنی ارتباط داشته، درباره فعالیت‌های این انجمن می‌گوید: «انجمن حمایت از معلولین ذهنی از سال۱۳۸۰ تاسیس شده و از آن زمان توان‌بخشی، حمایت و درمان معلولین را عهده‌دار بوده است. این انجمن با مشارکت‌های مردمی اداره می‌شود و از سال۹۳ کارگاه حمایتی تولیدی معلولین ذهنی مهرافروز ویژه دختران بالای ۱۵سال باهدف توان‌بخشی برای اشتغال‌زایی با این انجمن ادغام شده است و در نمایشگاهی که به مناسبت روز جهانی معلولین برگزار شد دستاوردهای هنری این عزیزان به نمایش گذاشته شد.»
معلولین و ضرورت رفع خلاءهای قانونی
پیرولی ادامه می‌دهد: «درصد معلولیت برخی از این افراد خفیف است و این‌ها افرادی بسیار توانمند هستند که در جامعه بین دوراهی قرار دارند، اما در صورت حمایت و داشتن فرصت‌های برابر می‌توانند بسیار موفق عمل کرده و حتی ازدواج کنند، البته دراین‌مورد خلاهای قانونی و درواقع پیشگیری‌های سخت‌گیرانه‌ای برای جلوگیری از به دنیا آمدن معلولین ذهنی وجود دارد که اگر مرتفع شود بسیاری از مشکلات این قشر نیز حل خواهد شد.»
می‌افزاید: «برخی خلاهای قانونی عبارتند از اجباری شدن آزمایش‌های ژنتیک برای این گروه؛ این درحالیست که در صورت ژنتیکی بودن بیماری می‌توان با اصلاحات و قائل شدن تبصره در قانون، اقداماتی برای پیشگیری از فرزندآوری مانند عقیم‌سازی در این افراد انجام داد تا آنها هم بتوانند زندگی مشترکی را آغاز کنند چراکه سرشار از احساسات‌اند. همچنین اجباری شدن مشاوره‌های خانواده قبل از ازدواج و اجرای قانون "سه درصد اشتغال برای معلولین ذهنی" از دیگر مسائل مهم در این زمینه است.»
مدیرعامل انجمن حمایت از معلولین ذهنی استان نیز دراین‌باره به فروردین امروز می‌گوید: «در این انجمن سعی ما ازابتدا حرکت در مسیری روشن با رویکردی انسانی و عاشقانه بود. تلاش ما بر این بوده تا معلولان کم‌توان ذهنی را با اجتماع پیوند دهیم، مهارت‌های لازم را به آنها بیاموزیم و در چشم‌اندازی که متصور بودیم بتوانیم منبع درآمدی برای آنها بسازیم.»
مهناز حاجی علی‌لو، بابیان این که این افراد پس از طی کردن مراحل آموزشی به سمت درآمدزایی و فعالیت‌های اقتصادی سوق داده می‌شوند، اظهار می‌کند: «پس‌از طی این مراحل افراد تحت‌آموزش می‌توانند استقلال مالی نسبی داشته باشند. امروز مفتخریم که اعلام کنیم به ۸۰درصد از چشم‌انداز خود دست‌یافته‌ایم.»
او مربیان کلاس‌ها را مورداشاره قرار می‌دهد که به گفته‌ی او دوره‌های روانشناسی مخصوص را برای کار با معلولان گذرانده‌اند و می‌دانند که نحوه ارتباط سالم و درست با معلولان چگونه است.
این فعال مدنی همچنین درباره کارگاه‌های انجمن توضیح می‌دهد: «این کارگاه‌ها کاملا جنبه درمانی دارند و شامل کارگاه‌های موسیقی، نقاشی، تئاتر، هنرهای دستی و ورزش است که در آن اعضای کانون به شناخت و درک درستی از اجزای بدن خود می‌رسند. آنها یاد می‌گیرند که چگونه بین اعضای بدنشان تعادل ایجاد کنند. برای آموزش مهارت‌ها هرچقدر که نیاز باشد در مرحله آموزش اولیه باقی می‌مانند؛ چراکه درمان برای ما در اولویت است و نمی‌خواهیم صرفا مراحل به‌طور نمایش طی شود.»
آن‌طور که حاجی علی‌لو می‌گوید وضعیت کانون از ابتدای فعالیت به این شکل نبوده است. او تشریح می‌کند: در سال‌های ابتدایی، فعالیت‌هایمان خیلی ملموس نبود؛ نه برای خانواده‌ها و نه برای خود معلولین؛ اما با تمام سختی‌ها فهمیدیم که هر کاری شدنی است و این افراد می‌توانند روابط اجتماعی خود را بهبود دهند و از بار روانی که بر روی خود و خانواده‌شان است، بکاهند.
دغدغه های انجمن های حامی معلولین
این فعال مدنی می‌افزاید: «انجمن طی این سال‌ها بیشتر جهت‌گیری فرهنگی و اجتماعی را در فعالیت‌های خود دنبال کرده و تلاش‌های فراوانی درزمینه ارتقای سطح آگاهی مردم داشته است تا این نگاه ایجاد شود که معلولین نیز مانند سایر افراد جامعه نیاز به توجه و پیشرفت دارند.»
مدیرعامل انجمن حمایت از معلولین ذهنی استان از مهم‌ترین و پایه‌ای‌ترین خواسته خود و اعضای انجمنش می‌گوید: «متاسفانه دغدغه مکان در تمام این مدت با ما بوده است و ما جای ثابتی نداریم؛ همین تغییر مداوم مکان باعث ریزش اعضا می‌شود و نگرانی بابت سرنوشت کسانی که دیگر نمی‌توانند همراه ما باشند همواره با ماست. ازطرفی مکان‌های انتخابی حتما باید نزدیک به خیابان اصلی باشند تا رفت‌وآمد اعضا راحت‌تر صورت بگیرد و در صورت نیاز بتوانند خودشان مسیر را یاد گرفته و در کلاس‌ها حضور یابند.»
او ادامه می‌دهد: «همچنین ما مشکلاتی داریم که به‌راحتی قابل‌حل است؛ اما برخی مدیران کوتاهی می‌کنند. به‌عنوان‌مثال گاهی برای اداره‌های دولتی برای گرفتن سانس یک سالن نامه ارسال می‌کنیم تا یک روز در هفته کلاس ورزشی برای اعضا داشته باشیم، اما در کمال ناباوری شاهد کارشکنی و بدقولی هستیم که نهایتا هم در صورت موافقت بدترین سانس سالن را اختصاص می‌دهند که این اعمال جای بسی تامل دارد؛ چون درباره افرادی صحبت می‌کنیم که به‌راحتی قادر به بیان خواسته‌ها و نیازهای خود نیستند.»
حاجی علی‌لو بابیان اینکه، محدودیتی برای عضویت در این انجمن وجود ندارد، تاکید می‌کند: «افراد بالای ۱۴سال حتی با ضریب هوشی۵۰ نیز می‌توانند به‌راحتی به عضویت آن در بیایند.»
او نیاز به زندگی شاد را از اساسی‌ترین حقوق معلولین ذهنی می‌داند و خواهان حمایت مسوولین از انجمن حمایت از معلولین ذهنی استان قزوین است.
معلولین ذهنی و جسمی که آمار دقیقی از جمعیت آنها وجود ندارد، نیاز دارند که شاد زندگی کنند و تنها روز مشخصی در تقویم که به نام آن‌هاست بر سر زیان‌ها نباشند؛ چراکه گرد فراموشی و بی‌توجهی بر چهره‌های مظلومشان از هر اتفاقی غم‌انگیزتر است.
حدیث سخنور
