مسلمان اروپایی در سرزمین قزوین!

این مردم اما یک راز دارند، یک نکته مبهم تاریخی که مرموزشان می‌کند؛ مردم روستای «زرگر» زبان مادری‌شان «رومانو» است؛ به زبانشان زرگری هم می‌گویند، اما نه از آن زرگری‌هایی که بعد از هر حرف، «ز» می‌گذارند و زبانشان می‌شود «دزرزوز».
انتشار این مطالب در شبکه‌های اجتماعی کافی بود تا گزارش‌گر شبکه تلویزیونی خبر، راهی استان قزوین شود و در روستایی در ۱۰۰کیلومتری غرب پایتخت و در دل ِ شهرستان آبیک، به تهیه گزارش از مردمانی بپردازد که می‌گویند: خط نوشتاری‌شان، لاتین است و با زبان «رمانو»یی سخن می‌گویند.
وقتی زرگرها به زبان رومانو با هم حرف می‌زنند فردی که شنونده است، حتی کلمات را هم تشخیص نمی‌دهد چه رسد به معنی‌شان؛ اما اینها که مردمانی با محبت‌اند سرعت حرف‌زدنشان را کم می‌کنند و شمرده شمرده کلمات را ادا می‌کنند تا غیر رومانو‌ها هم چیزی بفهمند. زرگرها زبانشان را هم به حروف لاتین می‌نویسند؛ شاید برای همین است که اصرار دارند بگویند اجدادشان مردمی از مردمان رم بوده‌اند. بااین‌همه، به گفته صاحب‌نظران تاکنون هیچ تحقیق تاریخی و یا زبان‌شناختی درباره هویت و زبان مردم روستای زرگر صورت نگرفته است و نمی‌توان به‌لحاظ علمی و تحقیقی، اصالت اروپایی اهالی این روستا را تایید کرد و زبان آنان را زبانی با ریشه «رومانو»یی دانست.
مردمی که البته همچنان می‌کوشند اصالت‌های فرهنگی و آداب و رسوم کهن خود را حفظ کنند؛ رسومی که ریشه در وفاداری به خانواده و حفظ یک‌دستی قوم و بقای آن دارد؛ به‌حدی‌که مردم روستای زرگر نه از غریبه‌ها دختر می‌گیرند و نه به آنان دختر می‌دهند و زنی که شوهرش می‌میرد هرگز ازدواج نمی‌کند، مردی نیز که همسر دارد هرگز به سراغ زنی دیگر نمی‌رود و اگر کسی خلاف کند، از روستا طرد می‌شود. این رسم زرگرهاست که مردمش خیلی روی آن تعصب دارند. آنها نه اهل طلاق‌اند و نه اهل بی‌وفایی و خیانت!