این سخنان، بخشی از نطق پیش از دستور مصطفی الموتی، نماینده مردم رودبار و الموت در جلسه علنی پنجم خرداد۱۳۴۵ دوره بیست و یکم مجلس شورای ملی و دو روز پس از بازدید محمدرضاشاه پهلوی از برنامه اسراییلی‌ها در دشت قزوین بود. سخنانی که صریحا به حفر ۴۶۰حلقه چاه عمیق با هدف برداشت از آب‌های زیرزمینی این دشت به منظور آنچه که صهیونیست‌ها از آن به عنوان «توسعه و آبادانی دشت قزوین» نام می‌بردند؛ اذعان دارد.
اما اجرای این پروژه ۱۰ساله، نه تنها به چنین دستاوردی منتهی نگردید، بلکه بخش قابل توجهی از آنچه را که داشتیم نیز از دست دادیم! خاطرات ابوالحسن عمیدی نوری، روزنامه‌نگار معروف و وکیل دادگستری پر نفوذ قبل از انقلاب که مصطفی الموتی نماینده رودبار و الموت، از کارگری در چاپخانه او، به سردبیری روزنامه‌اش رسید و پس از ازدواج با خواهر عمیدی نوری، سیر ترقیات را پیمود؛ موید همین موضوع است.
عمیدی نوری که سالیان طولانی در عرصه سیاست ایران حضوری فعال داشت و از بسیاری از مسایل آشکار و پنهان در آن دوره مطلع بود، به عنوان مالک اراضی کشاورزی در روستای لیا- مکان فعلی شهرک صنعتی-، هرازگاهی برای سرکشی به وضعیت کشاورزی‌اش و تمشیت امور، سری به قزوین می‌زد و از این جهت، خاطرات وی به ویژه بخشی که به موضوعاتی چون؛ حضور اسراییلی‌ها در قزوین، انهدام شبکه آبرسانی سنتی دشت قزوین، تاسیس سازمان عمران قزوین، اصلاحات ارضی و پیامدهای آن و… می‌پردازد؛ حاوی اطلاعات ارزشمند و قابل تاملی از آن سال‌هاست.
۵۷سال پس از آنکه، اسراییلی‌ها با وعده تامین بخش اعظم نیاز ایران به محصولات کشاورزی و باغی در دشت قزوین، کلنگ حفر۴۶۰حلقه چاه عمیق را در این دشت به زمین زدند، دشت سبز قزوین این روزها با فرونشست روزافزون و ایجاد فروچاله‌های متعددی روبروست که به گفته یک استاد دانشگاه، به‌دلیل برداشت بی‌رویه آب‌های زیرزمینی، در ۴۵درصد دشت قزوین از هشتگرد تا تاکستان شاهد فرونشست زمین هستیم.»
دکتر مریم شهبازی می‌افزاید: از دیرباز دشت قزوین به‌عنوان یکی از دشت‌های مطرح کشور جایگاه ویژه‌ای در تولید و کشاورزی دارد، ولی بررسی شدت خشکسالی و ارتباط بین خشکسالی‌های اقلیمی و هیدرولوژیک، برمبنای داده‌های بارش و آب‌های زیرزمینی دشت قزوین و بررسی ارتباط آب‌های زیرزمینی و خشکسالی‌های اقلیمی نشان می‌دهد که تأثیر فعالیت‌های انسانی در کاهش آب‌های زیرزمینی این خطه بسیار چشمگیر بوده است.»
دشتی که در روزگاری نه‌چندان دور در فلات مرکزی ایران، چون نگینی سبز می‌درخشید و قادر بود بیش از نیمی از محصولات باغی و کشاورزی ایران را تامین کند، امروز اما دچار چنان سرنوشتی شده که در نتیجه حفر صدها حلقه چاه عمیق طی شش دهه گذشته، منابع آبی در سفره‌های آب زیر زمینی آن به حداقل رسیده و با فرونشست زمین و تخریب و نابودی اراضی کشاورزی، کارشناسان از کویری شدن آن تا یک دهه آینده خبر می‌دهند.
