باوجود این جو با نشاط و پرشور، سیاسیون معتقدند تعیین‌کننده اصلی نتیجه انتخابات ریاست جمهوری، آرای خاکستری و افراد مردد هستند که می‌توانند با شرکت یا عدم شرکت خود تاثیر عمیقی بر نتیجه انتخابات بگذارند.
اگر قبول کنیم، شرکت در انتخابات یک حق و امتیاز است؛ بنابراین منطقی است که با یک بررسی دقیق و احساس مسئولیت نسبت به آینده کشور، همین امروز تصمیم بگیریم و حق خود را در انتخاب یک کاندیدا به رسمیت بشناسیم.
اما به چه کسی رای بدهیم؟
جامعه شناسان می‌گویند متاسفانه ایرانی‌ها حافظه تاریخی خوبی ندارند و خیلی زود مشکلات را فراموش می‌کنند؛ البته شعارها و وعده‌ها هم به این سرنوشت دچار می‌شوند!
چهار سال پیش، تفکر و نمادی، مسئولیت اجرایی کشور را در دست گرفت که با شعار اعتدال و تنش‌زدایی داخلی و خارجی وارد میدان شد. در این مدت باوجود همه فراز و فرودها و نقص‌ها، کشور به سوی توسعه و تثبیت شرایط اقتصادی و گشایش فضای بین‌المللی پیش رفت؛ اما با همه تلاش‌های صورت گرفته، هنوز اقشار کم‌درآمد دچار مشکلات هستند. بیکاری جوانان و تحصیلکردگان نگران‌کننده است و بسیاری از مشکلات بیشتر اقتصادی، پاشنه آشیل حمله به این دولت شده‌است.
نمونه بارز این حملات بی پروا را در سه مناظره اخیر دیده‌ایم که چگونه با بهره برداری ازمشکلات اقتصادی چندین دهه، حملات سختی به سوی دولت مستقر صورت گرفته و می‌گیرد.
هر ناظر منصفی، مشکلات موجود را تایید می‌کند؛ اما چه کسانی مدعی حل مشکلات وتغییر هستند؟با نگاهی به کارنامه دو چهره اصلی رقیب دولت تدبیر و امید، می‌بینیم که هیچ برنامه و رویکردی برای حل مشکلات اقتصادی وجود ندارد و فقط شعار و وعده پوپولیستی است که بیش از همه به چشم می‌خورد. با نگاهی عمیق‌تر به عملکرد این کاندیداهای مدعی احقاق حقوق مستضعفین می‌بینیم که برنامه‌ای عملی و علمی برای مشکلات موجود کشور ندارند و تنها با تزریق پول و گداپروری به نوعی کپی برابر اصل تفکرات، کاراکتر و شعارهای معجزه ی هزاره سوم هستند.
با این وضعیت اگر نمی‌خواهیم مدعیان شعارهای بدون پشتوانه علمی- پرداخت یارانه نقدی و ایجاد اشتغال ۵ میلیونی- کشور را به دست بگیرند باید با ترغیب افراد مردد و دعوت به مشارکت حداکثری، انتخاب آگاهانه‌ای را رقم بزنیم.
دوباره همه می‌آییم و “امید را تکرار می‌کنیم” تا دولت اعتدال هم با پشتوانه مردمی با کوله باری از تجربه، گوش شنوا تری برای دردهای محرومان و منتقدان و مخالفان باشد و با جبران برخی اشتباهات و نقصان‌ها برای ایرانی آباد گام بردارد.
ما به تبعیت از رئیس دولت اصلاحات «به عرصه می‌آییم، همه می‌آییم؛ برای اقتدار ملّی و عزّت بین‌المللی و بهبود وضعیت معیشت و حل مشکلات به روحانی رأی می دهیم.»
« به روحانی رأی می دهیم، برای آزادی در اندیشه ، منطق در گفت‌وگو ، قانون در عمل و استیفای حقوق شهروندی و پیاده‌شدن عدالت اجتماعی و اقتصادی در جامعه‌مان.»
اگر قبول کنیم، شرکت در انتخابات یک حق و امتیاز است؛ بنابراین منطقی است که با یک بررسی دقیق و احساس مسئولیت نسبت به آینده کشور، همین امروز تصمیم بگیریم و حق خود را در انتخاب یک کاندیدا به رسمیت بشناسیم.
اما به چه کسی رای بدهیم؟
جامعه شناسان می‌گویند متاسفانه ایرانی‌ها حافظه تاریخی خوبی ندارند و خیلی زود مشکلات را فراموش می‌کنند؛ البته شعارها و وعده‌ها هم به این سرنوشت دچار می‌شوند!
چهار سال پیش، تفکر و نمادی، مسئولیت اجرایی کشور را در دست گرفت که با شعار اعتدال و تنش‌زدایی داخلی و خارجی وارد میدان شد. در این مدت باوجود همه فراز و فرودها و نقص‌ها، کشور به سوی توسعه و تثبیت شرایط اقتصادی و گشایش فضای بین‌المللی پیش رفت؛ اما با همه تلاش‌های صورت گرفته، هنوز اقشار کم‌درآمد دچار مشکلات هستند. بیکاری جوانان و تحصیلکردگان نگران‌کننده است و بسیاری از مشکلات بیشتر اقتصادی، پاشنه آشیل حمله به این دولت شده‌است.
نمونه بارز این حملات بی پروا را در سه مناظره اخیر دیده‌ایم که چگونه با بهره برداری ازمشکلات اقتصادی چندین دهه، حملات سختی به سوی دولت مستقر صورت گرفته و می‌گیرد.
هر ناظر منصفی، مشکلات موجود را تایید می‌کند؛ اما چه کسانی مدعی حل مشکلات وتغییر هستند؟با نگاهی به کارنامه دو چهره اصلی رقیب دولت تدبیر و امید، می‌بینیم که هیچ برنامه و رویکردی برای حل مشکلات اقتصادی وجود ندارد و فقط شعار و وعده پوپولیستی است که بیش از همه به چشم می‌خورد. با نگاهی عمیق‌تر به عملکرد این کاندیداهای مدعی احقاق حقوق مستضعفین می‌بینیم که برنامه‌ای عملی و علمی برای مشکلات موجود کشور ندارند و تنها با تزریق پول و گداپروری به نوعی کپی برابر اصل تفکرات، کاراکتر و شعارهای معجزه ی هزاره سوم هستند.
با این وضعیت اگر نمی‌خواهیم مدعیان شعارهای بدون پشتوانه علمی- پرداخت یارانه نقدی و ایجاد اشتغال ۵ میلیونی- کشور را به دست بگیرند باید با ترغیب افراد مردد و دعوت به مشارکت حداکثری، انتخاب آگاهانه‌ای را رقم بزنیم.
دوباره همه می‌آییم و “امید را تکرار می‌کنیم” تا دولت اعتدال هم با پشتوانه مردمی با کوله باری از تجربه، گوش شنوا تری برای دردهای محرومان و منتقدان و مخالفان باشد و با جبران برخی اشتباهات و نقصان‌ها برای ایرانی آباد گام بردارد.
ما به تبعیت از رئیس دولت اصلاحات «به عرصه می‌آییم، همه می‌آییم؛ برای اقتدار ملّی و عزّت بین‌المللی و بهبود وضعیت معیشت و حل مشکلات به روحانی رأی می دهیم.»
« به روحانی رأی می دهیم، برای آزادی در اندیشه ، منطق در گفت‌وگو ، قانون در عمل و استیفای حقوق شهروندی و پیاده‌شدن عدالت اجتماعی و اقتصادی در جامعه‌مان.»
امیر رجبی
