با نگاهی به عملکرد ورزش قزوین در سال ۹۶ در می‌یابیم که به نوعی تاریخ برای ورزش دوستان قزوینی تکرار می‌شود. راه نیافتن کاسپین به لیگ یک، به قدری تلخ بود که کام فوتبال دوستان قزوینی را تلخ کرد.
شاگردان سعید دقیقی باوجود همه هیاهوهای ابتدای فصل نتوانستند در قد و قواره‌ی یک مدعی ظاهر شوند و حسرت صعود به لیگ برتر برای فوتبال قزوین ۶ساله شد.
اما ناکامی دیگر، به رشته والیبال برمی‌گردد؛ آنجا‌که بلند قامتان شهرداری قزوین با بی‌مهری مسئولان مواجه شده و با ناکامی برابر گل گهر سیرجان، داغ صعود را بر دل هواداران خود گذاشتند؛ همان تیمی که قرار بود آلترنالتیو سپهر الکتریک باشد و خاطره تلخ این تیم را دراذهان علاقه‌مندان پاک کند، ولی دیوار بی‌اعتمادی‌ها و حمایت نکردن‌ها باعث شد تا به راحتی آب خوردن، دستمان از داشتن نماینده‌ای در لیگ برتر خالی بماند.
شهرداری چی‌ها، دومین ناکامی بزرگ را برای ورزش دیار مینودری رقم زدند تا دو تیم مطرح استان که داعیه صعود داشتند و اول فصل روی آن‌ها حساب باز می‌شد، عملکرد مناسبی نداشته، در نهایت هم ناکام بمانند.
نکته جالب در این میان، قطعی شدن عدم صعود دو تیم در یک روز بود که باعث شد به ورزش قزوین در یک روز و یک ساعت شوک منفی وارد شود و همه سرمایه‌مان را بر باد رفته بدانیم.
اما در مورد فوتسال قضیه به گونه دیگری است. ورزش اول استان چند سالی است که روز خوش ندیده و آب خوش از گلوی فوتسال دوستان قزوینی پایین نرفته‌است.
بعد از حضور تراژیک طرح توسعه الوند، در لیگ برتر فصل گذشته، استان قزوین، حتی از داشتن تیم در لیگ یک هم محروم مانده تا آه و حسرت فضای ورزش استان را پر کند.
این قضیه در شرایطی اتفاق افتاد که با بازیکنان قزوینی حاضر در تیم‌های دیگر می‌توان نه تنها یک تیم، بلکه چند تیم در قد و قواره قهرمانی بست.
ناکامی دیگر قزوین در رشته‌های تیمی به دنیای توپ و تور بر می‌گردد که سال ۹۶ نیز مانند سال پیش از آن حرفی برای گفتن در بسکتبال نداشتیم و تنها نظاره‌گر هنرنمایی بسکتبالیست‌های سایر استان‌ها بوده‌ایم.
در واقع هفت الماس لیگ برتری و «ری‌را» لیگ یکی، آخرین باز‌مانده‌ها و یادگاران بسکتبال قزوین بودند که با انحلالشان عمر بسکتبال را در دیار مینودری کوتاه کردند.
اما از طرفی هم امسال بسکتبال قزوین در راس هیات، شاهد تغییر و تحولاتی بود و محمدرضا صفری، بعد از چند سال ردای ریاست هیات بسکتبال قزوین را از تن درآورد و آن را تحویل مجید کشاورز مقدم داد.
البته تنها سایه روشن ورزش استان در رشته‌های تیمی در سال ۹۶ صعود تیم فوتسال بانوان کاسپین به لیگ برتر بود که با نام پارس نوین در لیگ دو حضور یافته و صعود آن‌ها به لیگ یک مسئولان کاسپین را بر آن داشت تا این تیم را زیر پر وبال خود بگیرند. تا در نهایت شاهد صعود این تیم به لیگ برتر و تکرار نوستالژی کاسپین وقت باشیم.
اما اگر نیمه پر لیوان را ببینیم همانند سالیان گذشته اداره کل ورزش وجوانان قزوین پر بود از پلاکارد‌های تبریکی که به واسطه کسب موفقیت ورزشکاران در رشته‌های انفرادی زده شده‌بود؛ موفقیت‌هایی که مثل همیشه در کاراته و ورزش‌های رزمی و… رقم خورد تا باز هم به این نکته برسیم که قزوین استان ورزش‌های انفرادی است.
باید به این نکته توجه ویژه‌ای کرد که تیم لیگ برتری، ویترین ورزش هر استان است و معمولاً ورزش هر استان را با تیم لیگ برتری می‌شناسند.
این قضیه مخصوصا در فوتبال پررنگ است و فوتبال امروز به یک صنعت تبدیل شده و همه استان‌ها خود را به آب و آتش می‌زنند تا به هرنحوی شده در لیگ برتر نماینده داشته‌باشند.
باید دید در سال ۹۷ شاهد اصلاح این روند و موفقیت در رشته‌های تیمی خواهیم بود یا اینکه همچنان در بر همان پاشنه سابق می‌چرخد.
شاگردان سعید دقیقی باوجود همه هیاهوهای ابتدای فصل نتوانستند در قد و قواره‌ی یک مدعی ظاهر شوند و حسرت صعود به لیگ برتر برای فوتبال قزوین ۶ساله شد.
اما ناکامی دیگر، به رشته والیبال برمی‌گردد؛ آنجا‌که بلند قامتان شهرداری قزوین با بی‌مهری مسئولان مواجه شده و با ناکامی برابر گل گهر سیرجان، داغ صعود را بر دل هواداران خود گذاشتند؛ همان تیمی که قرار بود آلترنالتیو سپهر الکتریک باشد و خاطره تلخ این تیم را دراذهان علاقه‌مندان پاک کند، ولی دیوار بی‌اعتمادی‌ها و حمایت نکردن‌ها باعث شد تا به راحتی آب خوردن، دستمان از داشتن نماینده‌ای در لیگ برتر خالی بماند.
شهرداری چی‌ها، دومین ناکامی بزرگ را برای ورزش دیار مینودری رقم زدند تا دو تیم مطرح استان که داعیه صعود داشتند و اول فصل روی آن‌ها حساب باز می‌شد، عملکرد مناسبی نداشته، در نهایت هم ناکام بمانند.
نکته جالب در این میان، قطعی شدن عدم صعود دو تیم در یک روز بود که باعث شد به ورزش قزوین در یک روز و یک ساعت شوک منفی وارد شود و همه سرمایه‌مان را بر باد رفته بدانیم.
اما در مورد فوتسال قضیه به گونه دیگری است. ورزش اول استان چند سالی است که روز خوش ندیده و آب خوش از گلوی فوتسال دوستان قزوینی پایین نرفته‌است.
بعد از حضور تراژیک طرح توسعه الوند، در لیگ برتر فصل گذشته، استان قزوین، حتی از داشتن تیم در لیگ یک هم محروم مانده تا آه و حسرت فضای ورزش استان را پر کند.
این قضیه در شرایطی اتفاق افتاد که با بازیکنان قزوینی حاضر در تیم‌های دیگر می‌توان نه تنها یک تیم، بلکه چند تیم در قد و قواره قهرمانی بست.
ناکامی دیگر قزوین در رشته‌های تیمی به دنیای توپ و تور بر می‌گردد که سال ۹۶ نیز مانند سال پیش از آن حرفی برای گفتن در بسکتبال نداشتیم و تنها نظاره‌گر هنرنمایی بسکتبالیست‌های سایر استان‌ها بوده‌ایم.
در واقع هفت الماس لیگ برتری و «ری‌را» لیگ یکی، آخرین باز‌مانده‌ها و یادگاران بسکتبال قزوین بودند که با انحلالشان عمر بسکتبال را در دیار مینودری کوتاه کردند.
اما از طرفی هم امسال بسکتبال قزوین در راس هیات، شاهد تغییر و تحولاتی بود و محمدرضا صفری، بعد از چند سال ردای ریاست هیات بسکتبال قزوین را از تن درآورد و آن را تحویل مجید کشاورز مقدم داد.
البته تنها سایه روشن ورزش استان در رشته‌های تیمی در سال ۹۶ صعود تیم فوتسال بانوان کاسپین به لیگ برتر بود که با نام پارس نوین در لیگ دو حضور یافته و صعود آن‌ها به لیگ یک مسئولان کاسپین را بر آن داشت تا این تیم را زیر پر وبال خود بگیرند. تا در نهایت شاهد صعود این تیم به لیگ برتر و تکرار نوستالژی کاسپین وقت باشیم.
اما اگر نیمه پر لیوان را ببینیم همانند سالیان گذشته اداره کل ورزش وجوانان قزوین پر بود از پلاکارد‌های تبریکی که به واسطه کسب موفقیت ورزشکاران در رشته‌های انفرادی زده شده‌بود؛ موفقیت‌هایی که مثل همیشه در کاراته و ورزش‌های رزمی و… رقم خورد تا باز هم به این نکته برسیم که قزوین استان ورزش‌های انفرادی است.
باید به این نکته توجه ویژه‌ای کرد که تیم لیگ برتری، ویترین ورزش هر استان است و معمولاً ورزش هر استان را با تیم لیگ برتری می‌شناسند.
این قضیه مخصوصا در فوتبال پررنگ است و فوتبال امروز به یک صنعت تبدیل شده و همه استان‌ها خود را به آب و آتش می‌زنند تا به هرنحوی شده در لیگ برتر نماینده داشته‌باشند.
باید دید در سال ۹۷ شاهد اصلاح این روند و موفقیت در رشته‌های تیمی خواهیم بود یا اینکه همچنان در بر همان پاشنه سابق می‌چرخد.
سعید رسولی
