«محمدرضا بابوک»، باغداری که گواهی جهانی را دریافت کرد، تنها حامل یک مدرک نبود؛ حامل هشدار میراثی بود که اگر امروز برایش تصمیم جمعی گرفته نشود، فردا تنها نامی از آن در کتابها میماند. واقعیت این است که باغستان نه با مراسم، که با سیاستگذاری درست و جلوگیری از دستاندازیها حفظ میشود.
ثبت جهانی، در را به روی توجه جهانی باز کرد؛ اما این نگاهها زمانی ارزش دارد که در قزوین، همان کسانی که باید، صدای باغستان را بشنوند. باغستان، چهره این ماه نیست چون جهانی شد؛ چهره شد چون باقیماندنش، آزمون صداقت ما درباره توسعه پایدار است. آینده این شهر، روی ریشههای همین درختان نوشته میشود؛ اگر اجازه دهیم بمانند.
