حسینی بیشتر به عنوان چهره‌ای اجتماعی، آرام و میانه‌رو و صادق و باصفا شناخته می‌شود و همین ویژگی‌ها باعث شده بود برخی معتقد باشند توانایی‌های او در حوزه‌هایی دیگر به غیر از میراث فرهنگی، بهتر می‌تواند بروز پیدا کند.
با این حال، نحوه و زمان برکناری او نشان داد فضای مدیریتی کشور همچنان از ثبات و آرامش فاصله دارد. فشارهای بیرونی یک نماینده، اختلاف‌نظرهای سیاسی و حاشیه‌های فرساینده، بیش از آنکه به کارآمدی کمک کنند، مسیر تصمیم‌گیری را مبهم می‌سازند.
کنار رفتن حسینی بیش از یک جابه‌جایی اداری بود؛ نشانه‌ای از اینکه هنوز ظرفیت‌های انسانی در استان مطابق مهارت‌ها و کاراکتر حرفه‌ای‌شان مورد استفاده قرار نمی‌گیرد. با وجود این تجربه، کمتر کسی تردید دارد که حسینی می‌تواند در جایگاهی متناسب‌تر با توانایی‌ها، منش اجتماعی و سابقه‌اش مؤثرتر ظاهر شود. باید امیدوار بود در انتخاب‌های بعدی، این تناسب دیده شود و از نیروهای بومی، باتجربه و بهره گرفته شود و آن‌ها به دلایل واهی مورد هجمه قرار نگیرند.
