پزشکیان در نشست با نخبگان و فعالان فرهنگی و اجتماعی، از جایی شروع کرد که کمتر در سخنرانی‌های رسمی دیده می‌شود: «رفتار امروز جامعه، حاصل غفلت دیروز در آموزش و تربیت است.» او تأکید کرد نمی‌توان ریشه را رها کرد و انتظار داشت در سطح، اخلاق و نظم و قانون درست شود. مسجد و محله، مهدکودک و مدرسه، در نگاه او نه حاشیه که مرکز حکمرانی فرهنگی‌اند. هم‌زمان از شفافیت و پرهیز از دروغ به‌عنوان «بالاترین عدالت» نام برد و هشدار داد: هیچ ظلمی بالاتر از فریب مردم نیست.
رئیس‌جمهور در قزوین بارها به علم و نخبگان رجوع کرد؛ از این گفت که حتی دیکتاتورها هم بدون دانشمندان توان اداره امور را ندارند و مشکل ایران، نادیده‌گرفتن حرفِ درست و مستند است. بحران آب، فرونشست ۳۰سانتی‌متری دشت، تهدید باغستان سنتی و افت آبخوان قزوین در کلام او نمونه‌هایی از حکمرانی بدون تناسب منابع و مصارف بود؛ وضعیتی که اگر اصلاح نشود، به تعبیر او آینده‌ای «سیاه و تاریک» رقم می‌زند.
در لایه اقتصادی، سفر قزوین صورت دیگری هم داشت؛ افتتاح و تحویل هزاران واحد نهضت ملی مسکن، ارتقای پیشرفت پروژه‌های مسکن به رتبه نخست کشوری، امضای تفاهم‌نامه انتقال آب سد طالقان با اعتباری سنگین، آغاز پروژه توریسم درمانی «نسیم سلامت»، تخصیص چند هزار میلیارد تومان برای تکمیل بیمارستان‌های بزرگ و وعده ده‌ها هزار میلیارد تومان سرمایه‌گذاری بخش خصوصی. همه اینها تلاش برای نمایش اراده دولت در توسعه استان بود؛ هرچند فعالان اقتصادی در همان جلسات، از رانت‌خواری، سیاست‌های ارزی، قیمت‌گذاری دستوری و کمبود سرمایه در گردش گفتند و پزشکیان هم اعتراف کرد دولت بزرگ و بودجه کسردار، پشت هزاران پروژه‌ی روی کاغذ پنهان شده است.
با این حال، آن‌چه در افکار عمومی قزوین پررنگ شد، فقط فهرست افتتاح‌ها نبود. نبودِ یک «دیدار مردمی» واقعی – که در بسیاری از سفرهای گذشته رؤسای‌جمهور، بخش ثابت برنامه بود – برای شهروندان جای خالی خودش را گذاشت. از سوی دیگر، عدم حضور وزرای کلیدی و برگزار نشدن جلسه رسمی هیأت دولت در قزوین، این سؤال را تقویت کرد که آیا استان تمام‌قد در مرکز توجه دولت چهاردهم قرار گرفته یا این سفر بیش از آن‌که «تصمیم‌سازی جمعی» باشد، به چند نشست محدود و چند تفاهم‌نامه خلاصه شده است.
سفر قزوین لایه سیاسی و اجتماعی آشکارتری هم داشت. پزشکیان در نشست فعالان سیاسی تأکید کرد اختلاف‌نظر به معنای دشمنی نیست و هیچ‌کس مالک همه حقیقت نیست؛ ۴۷سال است چهره‌ها عوض شده‌اند اما مشکل پابرجاست، چون «کار را به اهلش نسپرده‌ایم و مدیریت را به جناح‌ها و وابستگی‌ها داده‌ایم». او هم‌زمان در نشست شورای برنامه‌ریزی هشدارداد که مسائل فرهنگی، از جمله حجاب و عفاف، نباید به ابزار منازعه تبدیل شود و هیچ اجبار و تحمیلی نمی‌تواند جایگزین باور درونی شود؛ از نگاه او معیار مدیریت موفق، نه تعداد قیچی‌زدن‌ها، که کسب رضایت عمومی و ارتقای اعتماد اجتماعی است.
در نهایت، قزوین برای پزشکیان فقط یک مقصد یک‌روزه نبود؛ آینه‌ای بود که در آن هم دستاوردهای عمرانی، هم بحران‌های عمیق و هم فاصله میان گفتار و عمل دیده شد. حالا افکار عمومی استان منتظر است ببیند این سفر، در حد تیترها و خبرها می‌ماند یا تفاهم‌نامه‌ها و اعتبارات، به پروژه‌های واقعی و قابل لمس در زندگی مردم تبدیل می‌شود؛ آزمونی که نتیجه‌اش نشان می‌دهد دولت چهاردهم در قزوین فصل تازه‌ای را آغاز کرده یا فقط صفحه‌ای دیگر به آرشیو سفرهای استانی اضافه شده است.
