مظفری، در نخستین خطبه‌های خود، مستقیم و بی‌پرده از مشکلات معیشتی مردم گفت. از گرانی، تورم و توقعی که از مسئولان برای پاسخگویی وجود دارد. اما آنچه او را متمایز کرده، نه صرفاً طرح مشکلات، بلکه تأکیدش بر ضرورت اقدام و عمل است. او با زبانی ساده اما صریح، از مدیرانی که در سایه روزمرگی گرفتار شده‌اند، خواست که جایگاه خود را نه به‌عنوان یک مقام، بلکه به‌عنوان یک مسئولیت ببینند.
در سوی دیگر، محمد نوذری، استاندار قزوین، که خود در مسیر تعاملات سیاسی با چالش‌هایی روبه‌رو بوده، می‌تواند هم‌افزایی قابل‌توجهی با مظفری ایجاد کند. اگر این همراهی شکل بگیرد، شاید بتوان امیدوار بود که فضای مدیریتی استان، به‌جای سیاست‌زدگی، بر محور توسعه و رفع مشکلات مردم متمرکز شود.
قزوین، بارها تغییر در تریبون‌های خود را دیده، اما این بار، امیدها بیشتر از همیشه است. آیا این طلوع تازه، می‌تواند آغازگر فصلی نو در مناسبات مذهبی، سیاسی و اجتماعی استان باشد؟
