شاید همان تحلیل سبب شد تا آن روز یکی جایی نوشت: «آغازی چنین، چه فرجامی باید؟» چندان اما دیر نپایید که تنشِ نشست ۲۴شهریور۱۴۰۰، از عمارت شورا فراتر رفت و مدیریت شهری گرفتار بلیه‌ای شد که گره در کار شهر و مردمانش انداخت و بزرگتری هم در این شهر یافت نشد که گره بگشاید و چاره کند اختلافات مزمن افتاده بر دامان بلدیه را…!
گرچه صباغی در آیین تجلیل از خبرنگاران که به نمایشی از «اختلافات بی پایان» مدیریت شهری در ساختمان تئاتر شهر (محل برگزاری مراسم) تبدیل شد، تاکیدکرد که: «ما در مدیریت شهری زیاد دنبال حاشیه‌های سیاسی نیستیم؛ دنبال خدمات‌رسانی به مردم هستیم. چیزی که مردم از خادمان خودشان می‌خواهند هم این است»، اما چند دقیقه بعد افزود: «هر جا دیدید که افراد به‌جای این‌که کار کنند می‌آیند زاویه و حاشیه درست می‌کنند، یقین بدانید [ناشی از] تعارض منافع‌شان است.»
سخنانی که البته به‌عنوان کنایه و حمله به مخالفانش در شورا برداشت شد و از سوی رئیس شورای شهر و یکی از اعضای پارلمان محلی بی‌پاسخ نماند، گرچه به‌نظر می‌رسید حداقل بخش‌هایی از این سخنان، اشاره به مخالفان صباغی در استانداری قزوین دارد. با این همه اما، این سخنان و در پی آن پاسخ‌ها، زمینه‌ساز تنش در جلسه‌ای شد که قرار بود در آن به مناسبت روز خبرنگار، فعالان رسانه‌ای مورد تقدیر مدیریت شهری قرار بگیرند!
صباغی اضافه کرد: «ما امروز در جاهایی، کسانی را داریم که با شعار و شلوغ‌کاری و با به‌زاویه و حاشیه بردن، نمی‌گذارند دستگاه‌ها کار کنند. هر جا دعوا کردیم ضرر کردیم. اصفهانی‌ها توی شهرشان دعوا نمی‌کنند؛ بیرون چرا. در تهران به‌خون هم تشنه‌اند، اما در شهرشان هیچ مشکلی با هم ندارند. ولی خدا نکند شهرداری قزوین اشتباهی کند، رسانه‌های خوب ما، افرادی که وجاهت دارند و قلم به‌مزد و مزدور نیستند؛ [چه‌ها که نمی‌کنند]. من از اهالی رسانه می‌خواهم ببینید چه کسی دارد کار می‌کند؛ او را تشویق و حمایت کنید و ببینید چه کسانی به اسم خیرخواهی و روشنگری فقط حرف می‌زنند و دنبال ایجاد زاویه و انحراف هستند.»
او ادامه دارد: ما [امروز] افرادی را می‌بینیم که این‌جا شلوغ می‌کنند و دنبال منافع خودشان هستند به اسم آسایش مردم، افرادی هستند که در شهر می‌خواهند مطرح و سر زبان‌ها باشند و همیشه دیده شوند… می‌گویند من را ببینید؛ اگر من را ندیدید، هیچ چیز را ندیده‌اید؛ این‌ها می‌خواهند شهره شوند و اسم و رسم پیدا کنند… امروز من از هیاهوهای سیاسی پرهیز می‌کنم، می‌‌توانم جواب بدهم، ولی ابا می‌کنم چون می‌بینم جواب دادن من مرضی رضای خدا نیست و کمکی به خدمات‌رسانی به مردم نمی‌کند.»
صباغی به این مقدار بسنده نکرد و همچنین خاطرنشان کرد: «نگران افرادی که حرف‌های زائد می‌زنند و تنش و نفاق ایجاد می‌کنند، نباشید. حرف که زده شود، شنونده‌های ما عاقل هستند متوجه می‌شوند که کجای حرف نیش دارد و مرضی رضای خدا نیست و ناشی از کبر و غرور است. ما گاهی گرفتار بعضی متکبرین می‌شویم که نمی‌توانیم قدم از قدم برداریم، اما از این‌ها باید عبور کنیم. هم‌چنان‌که با قدرت ایستاده‌ایم و تا روزی که تکلیف گردن ماست، کار می‌کنیم.»
فارغ از آن‌که وقتی تریبون در اختیار علی فرمانی و فاطمه اشدری قرار گرفت؛ رییس پارلمان محلی و رییس کمیسیون بانوان و خانواده شورای شهر چه گفتند و چه پاسخی به شهردار صباغی دادند، و این یا آن خبرنگار نیز له یا علیه شهردار یا شورای شهر چه کنش‌ها و واکنش‌هایی نشان دادند و جلسه با بروز تنش چگونه رنگ پایان گرفت، نکته مهم این است که تا چه زمانی قرار است تنش‌های روزافزون و اختلافات سه ساله در مدیریت شهری ادامه یابد و مردم قربانی اختلافاتی شوند که منافع عمومی آنان در این میان دستخوش آسیب‌های فراوانی شده و خواهد شد. شاید اگر قزوین بزرگتری داشت و فصل‌الخطابی، هرگز چنین رخدادهایی را شاهد نبود.
