حوزه تخصص او معاهدات بین‌المللی، امنیت بین‌المللی و مباحاث سیاسی با تمرکز بر حوزه انرژی هسته‌ای سازمان ملل و «ان. پی.تی» بود، به همین دلیل بسیاری از آثارش در خصوص مباحاث سیاسی و روابط بین‌الملل است.
عسگرخانی همواره دغدغه منافع ملی داشت و نگران دست‌اندازی ابرقدرت‌ها به امور داخلی ایران بود. او برحفظ منافع ملی بر مفهوم بازدارندگی تاکید داشت.
بازدارندگی از نگاه دکتر عسگرخانی تعریف مشخص داشت و معتقد بود بازدارندگی؛ یعنی یک اثر روانی بر ذهن دشمن برای القای این پیام که من آنقدر در خصوص رنج و آسیب احتمالی سرسختم که در صورت حمله به کشور من، متحمل ضرر خواهی شد؛ بنابراین به تو اطلاعات و داده می‌دهم که تو جرات اقدام به ضربه اول را نداشته باشی.
دانشیار دانشگاه تهران، بازدارندگی را به دو صورت مطرح می‌کرد: یکی بازدارندگی متعارف و دیگری بازدارندگی هسته ای. او معتقد بود بازدارندگی متعارف از آن جایی که نمی‌تواند رعب و وحشت و رنج و آسیب عمیق را به طور کامل به طرف مقابل منتقل سازد، کیفیت لازم را ندارد؛ بنابراین تاکیدش بر بازدارندگی هسته‌ای بود. بازدارندگی هسته‌ای هم خود به دو دسته قوی و ضعیف تقسیم می‌شود، بازدارندگی قوی در کشورهای آمریکا و انگلیس و بازدارندگی ضعیف نمونه پاکستان و هند است که فقط می‌تواند مانع از ضربه دوم شود.
دکتر عسگرخانی طرفدار جنگ نبود؛ بلکه توصیف‌گر جنگ بود. زنده یاد دکتر عسگرخانی، یک هفته بعد از خروج آمریکا از برجام پیش‌بینی کرده‌بود که مسیر دولت اشتباه است و ادامه برجام با اروپا نمی‌تواند تامین کننده منافع کشورمان باشد. او بارها گفته بود اروپایی‌ها نه قادر به اجرای تعهدات برجامی خود هستند و نه تمایلی به این کار دارند؛ بلکه صرفاً به دنبال خریدن زمان هستند.
دکتر عسگرخانی از اساتید تاثیرگذاری بود که ادبیات علمی بازدارندگی را در کشور نظریه پردازی کرد و غیرتمندانه از مصالح و عزت ایران و ایرانی در حوزه بین‌المللی دفاع می‌کرد. دکتر عسگرخانی ۲۹شهریور ماه ۱۴۰۰ به علت ویروس کرونا در‌گذشت و طبق وصیتش در زادگاهش به خاک سپرده شد.
