عارف می‌خواست نشان دهد که «عاشقی شیوه‌ی رندان بلاکش» است و «نازپرورد تنعّم» به دوست راه نخواهد بُرد و تنها او بوده که از سفره‌ی گسترده‌ی انقلاب نه تنها چیزی نبرده و نخورده که جان و جوانی‌اش را فدای آرمان‌های ملی‌اش کرده؛ بار هزاران ملامت و بلا را به دوش کشیده، در فقر و عُسرت و انزوا و تبعید به انتظار آمدن مرگ نشسته است. آثار به جای مانده عارف اعم از شعرها، تصنیف‌ها، نامه‌ها و خاطرات؛ آیینه‌ای تمام نما از اوضاع فرهنگی و اجتماعی ایران در روزگار مشروطه تا برآمدن رضا شاه و تثبیت قدرت اوست و هر سطرش نوری را به زوایای تاریکِ تاریخ معاصر می‌افکند. دوم بهمن، هشتاد و هشتمین سالروز خاموشی عارف قزوینی است.
عارف، سری پرشور و دلی دریایی
میرزا ابوالقاسم عارف قزوینی، شاعری خوش قریحه و پراحساس بود؛ تصنیف‌سازی یگانه به‌شمار می‌آمد؛ خواننده‌ای بی‌نظیر بود؛ نوازندگی می‌دانست و تار را خوش می‌نواخت؛ دستی در خوشنویسی داشت؛ با سری پرشور در راه آزادی ملت و تحقق عدالت؛ دلی دریایی و سرشار از شجاعت؛ قلبی لبریز عشق به سربلندی و استقلال ایران؛ جانی ملول از ظلم و ستم بیدادگرانی که دین را سپر سودجویی‌های خویش می‌کردند.
لینک کوتاه : https://farvardinemruz.ir/?p=8843
- ارسال توسط : فروردین امروز
- 296 بازدید
- بدون دیدگاه
