«پارسا عابدی‌ها»، سال۱۳۷۷ در یک خانواده‌ی ریشه‌دار قزوینی متولد شده است. هنوز اولین نمایشی که در مهدکودک بازی کرده به یاد دارد و اینکه نقش‌آفرینی‌هایش در دوران مدرسه به ویژه در گروه تئاتر دبیرستان، علاقه او به تئاتر را شدت بخشیده و با گروه نمایش دبیرستان رتبه‌های اول یا دوم متعددی در استان به دست آورده‌اند. پارسا گرچه به پیشنهاد مادرش رشته تجربی را انتخاب کرده، اما از آنجا که علاقه به تئاتر در وجودش موج می‌زند؛ بعد از پیش‌دانشگاهی، کاردانی رشته بازیگری را در دانشگاه ادامه داده است.
این چهره طنز تئاتر قزوین؛ از استاد «ناصر ایزدفر» به عنوان استاد خوبش یاد می‌کند و اینکه درگذشت او، غم بزرگی بر دل جامعه هنری قزوین نهاده است. با این کُمدین جوان قزوینی درباره ورودش به تئاتر و چگونگی شکل‌گیری نقش عمه بتول و تاثیر آن در جامعه به گپ و گفت نشستیم.
– قبل از «عمه بتول» چه می‌کردی و اصلا نقش «عمه» از کجا شکل گرفت؟
زمانی که دبیرستانی بودم، ابوالفضل قربانی پس از یک اجرای فی‌البداهه بازیگران خوب قزوین، به من گفت تو استعداد مجری‌گری داری. همین هم شد که زمان دانشگاه به مجری‌گری و شومنی در برنامه‌های مختلف مشغول شدم که هم علاقه داشتم و هم هزینه‌های دانشگاه را فراهم می‌کردم. ۱۹سالم که بود در ایام فراغت تابستان در مجتمع صدا و سیما در زیبا کنار گیلان در میان جمعیت زیاد بیننده که بسیاری از آنها از بازیگران و خواننده‌ها و کمدین‌های معروف کشور بودند به کارگردانی «محمد طاهرخانی» اجرا داشتم که تجربه خیلی خوبی برایم بود.
همان زمان، خیلی در اینستاگرام و صفحه‌های هنری و طنز پرسه می‌زدم. روزی به یک کمدین اصفهانی برخوردم که با لهجه شیرین اصفهانی طنز اجرا می‌کرد. به این فکر کردم که چرا ما این کاراکتر قزوینی را نداریم. همین شد که نشستیم و فکر کردیم که چه شخصیتی بسازیم که با آن بتوانیم قزوین را معرفی کنیم. کم کم عمه بتول شکل گرفت. حتی برای نامگذاری‌اش هم داستان داشتیم. بتول به معنی پارساست که اسم من هم هست و از آنجا که قزوینی‌ها، مذهبی هستند این اسم را که از اسامی خانم فاطمه زهرا(س) هم هست، انتخاب کردم.
– برای ساخت و پرداخت نمایش‌های عمه بتول چقدر دقت و توجه صرف می‌کنی؟
پشت شخصیت عمه بتول یک تیم ده نفره هست. از ایده‌پردازی تا اجرا زمان زیادی صرف می‌کنیم. درباره موضوعات تحقیق می‌کنیم تا موضوع و دغدغه روز باشد.
– شخصیت عمه بتول چه هدفی را دنبال می‌کند؟
ما در صفحه «عمه بتول» هدف اصلی‌مان این است که در این روزگار سخت که مردم دچار دغدغه‌های مختلفی شده‌اند؛ خنده را روی لب‌هایشان بیاوریم، ضمن اینکه فرهنگ و لهجه قزوینی را معرفی می‌کنیم. البته فعالیت‌های حمایتی هم داریم. مثلا محصولات زنان خانه‌دار که خوداشتغالی دارند را معرفی می‌کنیم تا مشتری آنها بیشتر شود. یا مثلا در همین ایام کرونا کمک زیادی برای افراد بی‌بضاعت که در این مدت بیکار شده بودند جمع‌آوری کردیم. ما کسب و کارهای مختلف را نیز تبلیغ می‌کنیم که هم کار آنها رونق می‌گیرد و هم هزینه‌های گروه‌مان تامین می‌شود.
در کنار همه این‌ها ما فعالیت دیگری نیز داریم که آن معرفی کهنسالان ارزشمند قزوینی است. ما سراغ افرادی مانند آقای عظیمی که از قدیم ساندویچی داشته و یا حاج ابراهیم که غذای «سیرابی»اش معروف است امثال این افراد می‌رویم و آنها را معرفی می‌کنیم تا حفظ شوند و تلنگری باشد برای جوانان امروزی که قدر آنها را بیشتر بدانند.
– افراد زیادی دنبال کننده‌ی صفحه «عمه بتول» هستند؛ چطور آنها را حفظ می‌کنی؟
به نظر من اینستاگرام یک نخ بسیار نازک بین ما و مردم است که اگر کمی جا به جا شود ممکن است قطع شود. بنابراین در این فضای حساس حفظ اعتماد مخاطبان بسیار مهم است. ما علاوه بر توجه به محتوا و اجرا سعی می‌کنیم ارتباط خودمان را با مخاطبان حفظ کنیم. در طول روز تعداد زیادی پیام و نظر از طرف آنها داریم و این ارتباط صمیمانه همیشه وجود دارد.
– بازتاب نقش عمه بتول در کشور چطور بوده؟
خدارا شکر خیلی خوب بوده و افراد خیلی زیادی هم در استان‌های دیگر و هم در خارج از کشور عمه بتول را می‌شناسند و دوست دارند. مخصوصا اینکه موضوع‌هایی که انتخاب می‌کنیم فقط مختص قزوینی‌ها نیست و آنها هم این مسائل را دارند و ارتباط برقرار می‌کنند.
-برای ادامه کار چه برنامه‌ای داری؟
نقش عمه بتول را با موضوع‌های دیگر ادامه می‌دهیم و مخاطبان خودمان را حفظ می‌کنیم و تلاش می‌کنیم این شخصیت را در سطح کشور بیشتر بشناسانیم. در کنار آن دلم می‌خواهد عمه بتول به این صفحه در اینستاگرام ختم نشود و ما بتوانیم یک جایی مثل یک خانه تاریخی داشته باشیم که در آنجا به معرفی قزوین برای گردشگران داخلی و خارجی بپردازیم که این امر نیاز به حمایت دارد. از طرفی به حمایت بیشتر مسئولان استانی احتیاج داریم تا برنامه‌های مختلف اجرا کنیم و ضمن اینکه گروه عمه بتول بتواند درآمد داشته باشد و در معرفی ویژگی‌های فرهنگی قزوین تاثیرگذارتر باشیم.
– و حرف آخر پارسا عابدی‌ها
اول به رسم ادب می‌خواهم تشکر کنم از همه کسانی که به من کمک کردند و تجربیاتشان را در اختیار من گذاشتند. بازیگران خوبی مثل مرتضی رحمانی و بقیه هنرمندان خوب شهرم. از همسرم که بهانه آشنایی‌ام با او یکی از تبلغیات عمه بتول بود و خیلی کمکم می‌کند. از گروه خوبم که لحظه به لحظه کمک می‌کنند و از خانواده‌ام که همیشه حامی بوده‌اند.
همچنین می‌خواهم از مردم و مسئولان شهرم تقاضا کنم تا بیش از گذشته از ورزشکاران و هنرمندان حمایت کنند. قزوین، مهد افراد با استعداد فراوانی در حوزه‌های مختلف است که قدرشان دانسته نمی‌شود. ما هنرمندان و ورزشکاران توانمند زیادی مانند میثم درویشان‌پور، ساسان کریمی و… داریم که باید معرفی و حمایت شوند. در همین ایام کرونا اهالی تئاتر و هنر شهر بیکار بودند و روزهای سختی را سپری می‌کنند. چرا این‌ها نباید حمایت شوند؟ امیدوارم با حمایت بیشتر از این هنرمندان، شاهد تولید آثار خوب هنری در قزوین باشیم.
گل اندام صفری
