آنجاکه هر ازگاهی زمزمه‌هایی از انتخاب رئیس شورا نه براساس تدبیر، که فشار به گوش می‌رسد. این درحالی است که شهروندان با انتخاب «لیست امید» در عمل نشان دادند که تغییر شرایط موجود را خواستار هستند؛ هرچند سه عضو سابق هم به شورا راه یافتند، اما حضور یک عضو دوره چهارم در مجلس محلی با ورود در لیست امید سهل شده‌است.
بنابراین اعضای لیست امید شورای شهر قزوین که با پشتوانه اعتماد شهروندان اداره شهر را برعهده گرفته‌اند باید با تدبیر و نه مصلحت و سازش ریاست شورا را انتخاب کنند.
البته نباید این نکته را از نظر دور داشت که اعضای لیست امید با پشتوانه سیاسی- شورای اصلاح طلبان- تعیین شده و براساس منشوری که به آن پایبند بوده‌اند باید براساس نظر تشکیلاتی قدم بردارند؛ اما نباید این مساله را نادیده گرفت که لیست با اما و اگر بسته شد و حامیان برای جلوگیری از انشقاق سکوت کردند.
بنابراین نباید تنها به صرف پشتوانه سیاسی برای ریاست شورای شهر تصمیمی گرفته شود که به قیمت چند دستگی در بدنه اعضای شورای شهر و بدبینی حامیان و هواداران نسبت به جریان اصلاحات تمام شود.
بی‌تردید چنانچه نگاه پدرخواندگی، قومیتی و معامله‌ای بر انتخاب ریاست شورای شهر سایه بی‌افکند نه تنها به مرور بر عملکرد مدیریت شهری تاثیرمی گذارد؛ بلکه لیست امید را از انسجام خارج می‌کند؛ از این رو لیست امید باید با عهدی که با مردم بسته‌است پایبند بماند و رئیس شورای شهر را با توجه به سبقه و نه تحت تاثیرتحلیل‌های نادرست انتخاب کند.
اعضای لیست امید باید در نظرداشته‌باشند که کسی را بر مسند ریاست بنشانند که:
– قدرت لابی‌گری را با دستگاه‌های اجرایی داشته‌باشد؛
-بتواند بین اعضای شورا هماهنگی ایجاد کند؛
– با وجود تضارب آرا از ظرفیت حداکثری همه اعضای شورا در پیشبرد راهکارهای شورا استفاده کند؛
– تعامل سازنده بین شورا و شهرداری برقرار کند؛
– در کار گروهی و تشکیلاتی کارنامه روشنی داشته باشد؛
-خودرای و قومیت‌گرا نباشد و افکار عمومی نسبت به او اعتماد کنند.
بنابراین انتخاب رئیس شورای شهر قزوین، نخستین آزمون اصلاح طلبان است که پس از دو دوره مدیریت شهری را برعهده می‌گیرد.
بدون شک کوچکترین مسامحه‌ای به نام لیست امید ثبت می‌شود؛ حتی اگر نقش مستقیمی در انتخاب آن نداشته‌باشند! پس چه خوب است آغازین کار شورای پنجم با حفظ انسجام و اتحاد و بدور از حب و بغض به فرجام برسد و بدانند که افکار عمومی نظاره‌گر اعمالشان هستند.
بنابراین اعضای لیست امید شورای شهر قزوین که با پشتوانه اعتماد شهروندان اداره شهر را برعهده گرفته‌اند باید با تدبیر و نه مصلحت و سازش ریاست شورا را انتخاب کنند.
البته نباید این نکته را از نظر دور داشت که اعضای لیست امید با پشتوانه سیاسی- شورای اصلاح طلبان- تعیین شده و براساس منشوری که به آن پایبند بوده‌اند باید براساس نظر تشکیلاتی قدم بردارند؛ اما نباید این مساله را نادیده گرفت که لیست با اما و اگر بسته شد و حامیان برای جلوگیری از انشقاق سکوت کردند.
بنابراین نباید تنها به صرف پشتوانه سیاسی برای ریاست شورای شهر تصمیمی گرفته شود که به قیمت چند دستگی در بدنه اعضای شورای شهر و بدبینی حامیان و هواداران نسبت به جریان اصلاحات تمام شود.
بی‌تردید چنانچه نگاه پدرخواندگی، قومیتی و معامله‌ای بر انتخاب ریاست شورای شهر سایه بی‌افکند نه تنها به مرور بر عملکرد مدیریت شهری تاثیرمی گذارد؛ بلکه لیست امید را از انسجام خارج می‌کند؛ از این رو لیست امید باید با عهدی که با مردم بسته‌است پایبند بماند و رئیس شورای شهر را با توجه به سبقه و نه تحت تاثیرتحلیل‌های نادرست انتخاب کند.
اعضای لیست امید باید در نظرداشته‌باشند که کسی را بر مسند ریاست بنشانند که:
– قدرت لابی‌گری را با دستگاه‌های اجرایی داشته‌باشد؛
-بتواند بین اعضای شورا هماهنگی ایجاد کند؛
– با وجود تضارب آرا از ظرفیت حداکثری همه اعضای شورا در پیشبرد راهکارهای شورا استفاده کند؛
– تعامل سازنده بین شورا و شهرداری برقرار کند؛
– در کار گروهی و تشکیلاتی کارنامه روشنی داشته باشد؛
-خودرای و قومیت‌گرا نباشد و افکار عمومی نسبت به او اعتماد کنند.
بنابراین انتخاب رئیس شورای شهر قزوین، نخستین آزمون اصلاح طلبان است که پس از دو دوره مدیریت شهری را برعهده می‌گیرد.
بدون شک کوچکترین مسامحه‌ای به نام لیست امید ثبت می‌شود؛ حتی اگر نقش مستقیمی در انتخاب آن نداشته‌باشند! پس چه خوب است آغازین کار شورای پنجم با حفظ انسجام و اتحاد و بدور از حب و بغض به فرجام برسد و بدانند که افکار عمومی نظاره‌گر اعمالشان هستند.
منیژه زیرک
