دال‌ها و بال‌های دولت امید

اما آنچه در این گشودگی هم‌چنان پنهان مانده، چشمان ناظران است از دریچه تدبیر و امید.
 تدبیر و امید به‌عنوان  دو پنجره ­ی نگرش به دولت اگرچه گشوده شده‌است، اما مصداق بیرونی آن روشن نیست.
 دولت اگرچه خود بانی و ناجی تدبیر و امید است، اما مخالفانش مصمم هستند  دال­ های تدبیر و امید را از رمق بی اندازند. دولت، تدبیر و امید را طرح انداخته‌است، اما آن­ها هم­چنان شناورند. به مثابه دو بال که تعادل ندارد. مهم داشتن بال نیست، مهم تثبیت و هارمونی پرواز با بال است. نه اینکه پرواز نیاموخته باشد یا پرواز نمی‌کند، بلکه هیچ تصویری از پرواز خود برجای نمی‌گذارد.
پرواز دولت به خاطر سپرده نمی­شود! چرا که دست ­هایی اجازه نمی‌دهند دولت دیده‌شود،  و برعکس مخالفانش در صحنه‌های یکسان عکس‌های مکرر می‌گیرند. دلواپسان با طرد دولت، خود را برجسته می­ کنند و تلاششان این است که دولت را از عکس ­ها بیرون اندازند.
 موافقان دولت هم­چنان در بیم امید هستند. چندان آلترناتیو روشنی به آنها داده نمی‌شود و پرسشی وجود ندارد که مصداقش آن­ها باشند.
 دولت به دلیل فشارهای مکرر و برخی حاشیه سازی­ ها، گفتمانش کم­رنگ شده‌است و این رمز حضور مخالفانش و غیاب موافقانش است. اینکه دولت از تثبیت خود در عکس­ ها بیزار است؛ یعنی توان مفصل‌بندی آنچه کرده و آنچه انتظار می‌رود انجام‌دهد را به طور کامل ندارد. یعنی دولت هر چه در این مدت انجام داده است را به نام مخالفانش می‌زنند. دولت نمی‌تواند شناور باشد. هر تعلل، هر تعلیقی یعنی پنبه کردن هرچه رشته شد. آن‌هم به نام دولت و به کام مخالفانش.
تنها بال داشتن مهم نیست، مهم پرواز کردن است و از آن مهمتر به خاطر باقی گذاشتن پرواز است. باید بیش از هر زمانی نقشه راه مشخص باشد و موافقان دولت در تثبیت خاطره پرواز مشارکت داشته باشند. دولت در هوای امید بال می‌گشاید و آنان که از این امید سخت متضرر هستند بیش از هر زمانی امیدوارند اگر نمی‌توانند بال‌های دولت را بشکنند لااقل تصاویر آنها را از خاطره بیاندازند. برای برخی از مخالفان پرواز یعنی ضدیت با هوا و شاید در جدال با هوای امید.  امیدی که بیش از زمانی نشاط پرواز را به جامعه یادآوری می­ کند. جامعه­‌ای که با وزنه ­های سنگین به میراث مانده دولت دلواپسان راهی بس دشوار دارد برای اوج پرواز.

کیانوش دلزنده
دانشجوی دکتری علوم سیاسی