اینجا «برادوی»

 البته هرناظر بیرونی تئاتر هم با دیدن چند نمایش در سالن کتابخانه علامه رفیعی، می‌تواند متوجه کاستی‌های زیاد تئاتر قزوین شود. از کوچک بودن سالن و غیر استاندارد بودن آن تا هزینه‌های بسیار ناچیزی که برای تئاتر در قزوین خرج می‌شود، هیچ کدام احتیاج به بررسی زیادی ندارند.
آمارهای فرهنگی هم نشان می‌دهند که تئاتر در قزوین رشد چندانی نکرده است، شاید هم نمی‌خواهد رشد کند! برای مثال، وجود تنها دو سالن برای اجرای تئاتر در قزوین، آن‌هم سالن های کتابخانه نشان دهنده قسمتی از مشکلات ریز ودرشت این هنر در قزوین است.  وقتی تمام این قضایا را درکنار هم می گذاریم، این سئوال پیش می‌آید که آیا مسوولان فرهنگی قزوین به فکر توسعه این هنر هستند؟
 پاسخ به این سئوال هرچه باشد، این واقعیت را تغییر نمی‌دهد که تئاتر قزوین کاملا فلج است؛ اما در کنار تمام این مسائل و مشکلات بازهم جوانان زیادی، هرسال با عشق به این هنر، تمام مشکلات را به جان می‌خرند و تنها چشم انتظار یک چیزند؛ لبخند رضایتی که تماشگران روی صندلی‌های قدیمی سالن‌ها، به آن‌ها هدیه  می‌دهند؛جوانانی که ماه‌ها بدون هیچ حمایتی بی‌وقفه تمرین می‌کنند.
 تنها یک دلیل برای این زحمات می‌توان آورد: عشق به تئاتر است که باعث می‌شود، این جوانان، همچنان راه خود را ادامه دهند. برای مسئولان و سالن‌های غیراستاندارد و آمارهای منفی نه، بیایید برای این جوانان و هنر تئاتر که هنوز چراغش روشن است، کلاه را از سر برداریم.