جعفر پوروزیری، متولد ۱۳۲۵ در قزوین، فوتبال را از باشگاه دارایی آغاز کرد و خیلی زود به چهره‌ای مطمئن در زمین‌های محلی و تیم‌های منتخب شهر بدل شد. مهاجمی باهوش، آرام و قابل‌اعتماد که نظم و تمرکزش زبانزد هم‌دوره‌ای‌ها بود.
پوروزیری نه تنها در زمین بازی، بلکه در زندگی شخصی نیز با انضباط و وقار رفتار می‌کرد. همیشه خوش‌پوش و آراسته بود و باور داشت احترام به دیگران از احترام به خود آغاز می‌شود.
این نظم‌های کوچک، همان نکاتی بود که به رفتار او رنگ و بویی انسانی و قابل‌لمس می‌داد؛ آدمی که در برابر تغییرات مدیریتی هم سکوت را انتخاب کرد اما هرگز از اصولش کوتاه نیامد.
او در کنار فعالیت در سازمان طرح آبیاری، در فوتبال قزوین نیز نقش مؤثری داشت و مدتی ریاست هیأت شهرستان را برعهده گرفت.
با تغییر فضای مدیریتی و روی کار آمدن ملکی‌نژاد، آرام و بی‌هیاهو کنار گذاشته شد؛ بی‌آن‌که گلایه کند. سکوتش نشانه ضعف نبود، بلکه نشانه منش و متانتی بود که همه از او سراغ داشتند.
در سال‌های نخست انقلاب، پوروزیری گرایش‌هایی به جریان‌های ملی و مذهبی داشت اما هیچ‌گاه درگیر مجادله‌های سیاسی نشد. برای او اخلاق و انسانیت بالاتر از هر شعار بود.
امروز، یاد جعفر پوروزیری یادآور نسلی است که فوتبال را با عشق و نجابت زندگی کرد.
مردی که در زمین با انضباط بود، بیرون از زمین با وقار می‌زیست و در نهایت با سکوتی معنادار در دل‌ها ماند.
