تغییری که اگرچه در ظاهر یک انتصاب ساده مدیریتی‌ست، اما در بطن خود، حامل پیام روشنی برای دانشگاهیان قزوین است: امید به بازگشت نشاط، پویایی و تفکر نقادانه به محیطی که در سال‌های اخیر از جوش‌وخروش دانشجویی فاصله گرفته بود.
دانشگاهی که روزگاری میزبان دانشجویان از ده‌ها کشور جهان بود، امروز با کاهش چشمگیر دانشجویان بین‌المللی، کمبود اعتبارات و فضای سرد فرهنگی، تنها نام «بین‌المللی» را بر پیشانی دارد.
اکنون وظیفه سنگینی بر دوش طاهری است؛ او باید فقط یک مدیر اجرایی نباشد، بلکه نقش معمار فرهنگی و علمی را ایفا کند. او باید دانشگاه را از رکود خارج کند، چهره‌های علمی، جوان، مؤمن به گفت‌وگو و تحول‌خواه را به میدان بیاورد، و با احیای کرسی‌های آزاداندیشی، فضای آزاد اندیشه و مسئولیت‌پذیری را به بدنه دانشگاه برگرداند.
در دانشگاه‌های مدرن، دیوارها فقط از آجر نیستند، بلکه از جنس اعتماد، نقد، پژوهش و انگیزه‌اند.
