عارف؛ زبان آتشین و تیغ بُرّان قلم

شاعری خوش قریحه و پراحساس بود؛ تصنیف‌سازی یگانه به‌شمار می‌آمد، خواننده‌ای بی‌نظیر بود؛ نوازندگی می‌دانست و تار را خوش می‌نواخت؛ دستی در خوشنویسی داشت؛ با سری پرشور در راه آزادی ملت و تحقق عدالت؛ دلی دریایی و سرشار از شجاعت؛ قلبی لبریز عشق به سربلندی و استقلال ایران داشت و جانی ملول از ظلم و ستم. اسمش «ابوالقاسم» بود و شهره‌اش «عارف قزوینی»؛ همو که با خاطری پریشان و آشفته که کژی‌ها و ناجوانمردی‌ها و تاراج مال و جان و حیثیت مردم را تاب نیاورد و کوله زندگی خویش پررنج را به دوش کشید و دردمندانه به کوچ افتاد!