صرف‌نظر از تناقض عجیب در اعداد اعلام شده که در آمار اخیر، شمار روستاهای استان از یک‌هزار و ۱۵۰آبادی به یک‌هزار و ۲۴۰روستا افزایش یافته، در حالی که هیچگونه تغییری در جغرافیای استان ناشی از تغییرات تقسیمات کشوری و افزوده شدن مناطقی به استان قزوین روی نداده است، رییس مجمع نمایندگان استان در مجلس شورای اسلامی، عامل تشدیدکننده در خالی شدن روستاها از سکنه را اعتبارات ناچیز عمرانی تخصیص داده شده به روستاهای استان می‌داند.
رجب رحمانی با بیان اینکه، شاخص‌های محرومیت در استان درست تعریف نشده و برای جهش اعتبارات محرومیت‌زدایی در روستاها باید این شاخص‌ها مورد بازنگری قرار گیرد، به «تسنیم» گفته است: «سهم عمده در اجرای طرح‌های عمرانی روستایی را اعتبارات حوزه محرومیت‌زدایی دارد و با توجه به نقش روستاها در تولید محصولات راهبردی از جمله محصولات کشاورزی، باغی و دامی، اما در سالیان اخیر اعتبارات عمرانی روستاهای ما بسیار ناچیز بوده و با این اعتبارات نمی‌توانیم روستاهای متروکه را احیا کرده و باعث بازگشت روستاییان از شهرها شویم».
او با اشاره به عملکرد ضعیف سازمان مدیریت و برنامه‌ریزی استان در انتقال ابعاد این محرومیت به سازمان برنامه و بودجه، می‌افزاید: «برای نمونه وقتی بحث راه‌های روستایی مطرح می‌شود، آمار می‌دهند که ۵هزار کیلومتر راه روستایی داریم؛ در حالی که ۵۰درصد این راه‌ها تخریب شده‌اند و نباید جزو شاخص‌های برخورداری استان به حساب بیایند».
نماینده مردم تاکستان در مجلس تصریح می‌کند: «در حوزه برق‌رسانی هم با این مشکل روبه‌رو هستیم؛ زیرساخت‌های فرسوده انتقال برق به روستاها را جزو شاخص‌های برخورداری ما محسوب می‌کنند، در حالی که عمده سیم‌ها و دکل‌های برق در روستاهای دورافتاده، فرسوده هستند و مسئولان نباید آن‌ها را جزو زیرساخت‌های سالم استان حساب کنند».
حدیث باقری، از فعالان حوزه روستا و دهیار روستای زناسوج نگاه دیگری به علت متروکه شدن روستاهای استان دارد. او بر این باور است که «توسعه ناموزون و ایجاد شکاف در میزان و کیفیت شغل و درآمد و امکانات رفاهی، نابرابری‌هایی را به وجود آورده که براساس آن، امکان کسب درآمد بیشتر در شهرها، کیفیت بالای خدمات‌رسانی و دسترسی آسان‌تر به آن، سبب مهاجرت ناگزیر روستاییان به شهرها شده است».
این فعال حوزه روستا با بیان اینکه، فرار از وضعیت نامساعد زندگی و تلاش برای بهبود شرایط زندگی و دستیابی به رفاه نسبی از مهم‌ترین انگیزه‌های مهاجرت روستاییان به شهرها است، به «فروردین‌امروز» می‌گوید: «بیکاری فزاینده ناشی‌از کاهش منابع مالی و اقتصادی در روستاها، مکانیزه نبودن کشاورزی، نبود زمینه‌های مناسب رشد و شکوفایی توانمندی‌های فردی و اجتماعی در محیط‌های روستایی، بروز حوادث و بلایای طبیعی و… از علت‌های شکل‌گیری و تقویت جریان مهاجرت روستا به شهر شناخته می‌شوند».
باقری اضافه می‌کند: «بخش زیادی از جمعیت روستاهای شمالی استان به شهرها مهاجرت کرده و حتی روستاهای زیادی خالی از سکنه شده‌اند و به دنبال آن مردم این روستاها که توانایی سکونت را در شهرها نداشته‌اند به حاشیه‌نشینی در اطراف شهرهایی چون قزوین، محمدیه و بیدستان روی آورده‌اند. توان تولیدی روستاها به‌طور چشمگیری کاهش یافته و حتی برخی روستا توان تولیدی خود را از دست داده‌اند و تبعات اقتصادی و اجتماعی فراوانی نیز به دلیل حاشیه‌نشینی، شهرها را متاثر کرده است».
او با این همه، «توجه به توسعه پایدار بخش‌های خدماتی، صنعتی و کشاورزی در مناطق روستایی، ایجاد صنایع تبدیلی فرآورده‌های کشاورزی و بسته‌بندی، رونق‌بخشی به صنایع درآمدزایی همچون گردشگری روستایی، افزایش سطح کمی‌وکیفی خدمات ارائه شده در مناطق روستایی، بهبود راه‌های ارتباطی روستایی و… را از عواملی می‌داند که می‌توانند روستا را به محیطی گیرا تبدیل کرده و توسعه پایدار روستایی را به‌دنبال داشته باشند و زمینه مهاجرت معکوس به روستاها را نیز فراهم کنند».
