آغاز فعالیتها برای انتخابات ریاستجمهوری در روزهای واپسین دولت کنونی، در شرایطیاست که بسیاری از حامیان سابق دولت آشکارا یا پنهان از حمایتهای بی شائبه خود ابراز پشیمانی میکنند و بر رویکرد تخریبی دولتیها خرده میگیرند. آنها به یقین دریافتند که تیغ تخریب به هیچکس رحم نمیکند و در رقابت سیاسی، تکیه بر روشهای این چنینی بر شاخ نشستن و بن بریدن است. انتخابات دوره پیشین ریاست جمهوری، در این دوره از انتخابات چونان آیینهای فراروی ماست و هیچکدام از ما نباید از یاد ببریم که آنچه آن رقابت سالم انتخاباتی را به نزاعی آکنده از خشم و نفرت تبدیل کرد، تحریک مردم و زیر پا گذاشتن بدیهیترین اصول اخلاقیای بود که انتخابات را نه یک عرصه سالم رقابت که معرکهای برای تهمتها میدید. انتخابات در کشور ما عرصهای برای شناخت حق از باطل نیست که معیار حق و باطل هیچگاه با اکثریت و اقلیت معین نشده است. نگاهی هرچند گذرا به آمار بیکاری، نرخ تورم و روند رو به افزایش قیمتها نشان میدهد که خواه ناخواه آنچه کشور در برهه حساس کنونی و در سایه انواع تهدیدها به آن نیاز دارد، وضعیت پایدار و باثباتی است که در پرتو آن دولت آینده این امکان را داشته باشد که ضمن کم کردن حساسیتهای تنشزا، روند تصاعدی تحریم را کاهش دهد و در داخل نیز با ایجاد جو همدلی و فرصت مشارکت، شکافهای پدید آمده در میان طبقات مختلف جامعه و نخبگان سیاسی را کاهش دهد. همه آنچه گفته شد هرچند در کلام ساده نشان میدهد، اما نباید از یاد برد که خط شروع روندی که در نهایت چنین شرایطی را فراهم کند از انتخاباتی است که مبنای انتخاب مردم، چارجوبهای عقلانی باشد و این مهم با تخریب و گره زدن انتخاب مردم به معیارهای متافیزیکی که هیچ سنجهای برای اثبات صدق و کذب آنها وجود ندارد رخ نمیدهد.
علیرضا عابدینی
علیرضا عابدینی